Nog even en dan is het rampjaar 2023 eindelijk voorbij en kunnen we de blik richten op wat 2024 ons gaat brengen. Nog meer ellende dan in 2023 of komt vrede en geluk weer eens om het hoekje kijken?
2023 was voor mij nou niet bepaald een topjaar, het leek eerst wel een goed jaar te worden, maar halverwege stortte mijn wereld in. Op 10 September 2023 overleef mijn vriendin Bianca op 64 jarige leeftijd, van wie ik zielsveel hield en waarvoor ik vanuit Sneek naar Groningen ben verhuisd om dichter bij elkaar te zijn en elkaar vaker te kunnen zien en voelen. Sinds die dag is niets meer hetzelfde en blijf ik achter met een groot verlies.
Goed, je moet de draad weer op zien te pikken en dat probeer ik ook echt wel, maar echt van harte gaat dat niet. Er gaat geen moment voorbij dat ik niet even aan haar moet denken. Ik mis haar echt heel erg, de gesprekken, de humor, de aanrakingen, de kusjes en het vrijen. Nu moet ik mijn bed weer alleen warm zien te krijgen in deze kou, maar gelukkig heb ik een elektrische deken, maar er gaat toch niks boven de warmte van een vrouw. Ik kon er altijd zo fijn tegenaan kruipen, ze was altijd een kacheltje. Ik was altijd best wel koud en zo kon zij afkoelen en ik opwarmen.
De laatste tijd waren we niet veel samen, maar we hielden telefonisch contact en konden zo uren kletsen. Maar ook als we bij elkaar waren hadden we de hele dag door wel gespreksstof en de nodige humor en woordspelingen.
Ik heb haar bijna 5 jaar geleden leren kennen op Het Loo Erf in Apeldoorn, ze bleek vrijwel hetzelfde als mij te hebben, een dubbele beperking, ze was net zo doof en blind als ik ben en dat schepte meteen een band en we konden het al heel snel goed met elkaar vinden en waren bijna altijd wel samen te vinden tijdens de pauzes en zaten bij elkaar in de blauwe / gele kamer te eten, omdat de eetzaal te druk voor slechthorenden is en teveel prikkels geeft. Ze bleek uit Groningen te komen en dat was maar een uurtje rijden vanaf Sneek dus mogelijkheden om contact te blijven onderhouden na de Loo Erf periode.
Voor Koningsdag nodigde ze me uit om samen Koningsdag te vieren en Leeuwarden, daar ging ik natuurlijk gretig op in en we hebben een hele leuke dag gehad en na afloop bracht ik haar weer naar haar trein. Ik vond 'r wel heel erg leuk en besloot de stoute schoenen aan te trekken en gaf haar een soort van afscheidskus vol op de mond. Ik dacht er kunnen 2 dingen gebeuren, of ze wordt boos en ik krij een knietje of er gebeurt niets. Dat laatste was het geval gelukkig, dus ik ging met een heel goed gevoel weer naar huis, YESSSSSS het is me gelukt!
Bij thuiskomst probeerde ik haar te bellen om te melden dat ik goed ben thuisgekomen en even horen hoe haar reis was gegaan natuurlijk. Maar ik kreeg haar niet te pakken. Oh jee, ze is boos op me dacht ik. Pas de volgende dag kreeg ik haar te pakken via de telefoon. Niks aan de hand. De reis was goed gegaan en ze vond het een leuke dag.
De dinsdag daarop ging ik weer naar het Loo Erf en wilde haar weer opzoeken, maar ze was nergens te bekennen. Hmmm, is ze ziek? waar is ze? En ineens kwam ze uit het niets en kuste me vol op mijn mond... Oh wauw! die zag ik niet aankomen, maar de vonk is blijkbaar overgeslagen. Ze wilde het komende weekend naar me toe komen voor de eerste keer en zei erbij dat we moesten praten.
Dat weekend is ze inderdaad bij me op bezoek geweest, het was nogal een eind lopen van het station naar mijn huis en het was niet bepaald mooi weer, het regende zelfs. Ze was me onderweg een parij chagerijnig en liep behoorlijk te moppren. Ik dacht nog, dit gaat een heel gezellig weekend worden. Eenmaal binnen en droog sloeg ze helemaal om en werd het toch nog een heel leuk weekend.
De reden dat ze wilde praten was om de relatie op het Loo Erf zo stil mogelijk te houden, want we hadden allebei geen zin in gedoe en bemoeienissen van anderen, iets wat meestal in groepssettings gebeurt. En dat hebben we tot mijn laatste week vol kunnen houden. Sommigen hadden al wel een beetje een vermoeden dat er iets tussen ons speelde, want we waren vrijwel altijd samen. Maar ze hebben ons nooit kunnen betrappen op een vrijpartij op onze slaapkamers, want dat deden we daar niet, want muren hebben oren en we hebben allemaal de verhalen wel gehoord dat het daar best wel gehorig is en dat dan iedereen aan de deur staat te luisteren of ze iets kunnen horen. Nee dat hebben we lekker veilig en in alle rust thuis gedaan ;-)
Natuurlijk gaven we elkaar wel zo nu en dan een kusje op een stiekem momentje waar niemand ons zag. Nou is dat daar niet zo heel moeilijk, want de meesten zien niet zo heel veel ;-)
In Juni was ik klaar op het Loo Erf, zij moest er nog wat langer zitten, ergens tot November. In de weekenden waren we natuurlijk bij elkaar, de ene keer in Groningen, de andere keer in Sneek. En toen kwam Corona. Vlak voor de eerste lockdown kwam ze naar me toe om bij elkaar te zijn, zodat we allebei niet alleen waren. Ze is in totaal 7 weken bij me geweest. Dat was meteen een goede relatietest en die was wel geslaagd. Goed er waren weleens wat irritaties, maar dat heb je in elke relatie.
Een paar weken later zou er weer iets van een lockdown zijn, dus vroeg ze of ik naar Groningen kon komen. Helaas had ik op dat moment geen geld en kon ik het ook niet zo snel organiseren om naar Groningen te komen. Daar was ze best wel boos over en maakte toen ook meteen de relatie uit, maar wilde wel vrienden blijven en contact blijven onderhouden.
Zo zijn we samen nog een weekje naar Center Parcs in Dalen geweest, was leuk en gezellig, maar dat afstand houden was nou niet bepaald mijn ding, dat vond ik maar niks. Uiteindelijk ging die Corona zooi eindelijk voorbij en werden er weer meer dingen mogelijk, zoals elkaar vaker zien. Daarna zijn we weer een weekje weggeweest naar CenterParcs in Emmen en daar hebben we elkaar weer gevonden en besloten om weer verder te gaan met de relatie.
Helaas vond ze de alcohol wel heel erg lekker en kon daar ook moeilijk vanaf blijven. Ik heb van alles geprobeerd om haar van de alcohol af te krijgen, maar helaas win je het niet van alcohol. De nodige opnames achter de rug, de laatste was voor ruim een half jaar in Leeuwarden. Maar zelfs die opnames hielpen niet, koud een uur nadat ze weer thuis was, had ze alweer een blikje bier en de volgende dag was er alweer een pak wijn in huis. 6 a 7 weken later is ze overleden.
Tja en daar zit je dan in een onbekende stad waar je nog maar weinig mensen kent. Familie kijkt al ruim 20 jaar niet meer naar me om en ik weet ook niet of ze nog leven. Het vinden van een vrijwilliger die met me wil wandelen en zo de stad te leren kennen is echt een drama, het is namelijk erg moeilijk om een vrijwilliger te vinden die ook nog eens met een bijna blinde moet gaan wandelen. Ik sanp dat dat een hele verantwoordelijkheid is en dat dat best wel eng kan zijn. Maar ik ben ook weer niet van suiker en kan best wel tegen een stootje. Ik ga zelf ook weleens op mijn plaat omdat ik ergens over struikel.
Het weer is nou ook niet om over naar huis te schrijven en met regen en harde wind ga je er ook niet zo gauw op uit. En tijdens de donkere dagen wordt het zicht ook nog eens een stuk slechter. Dus ik zit heel veel binnen en kom er eigenlijk alleen uit als het moet, naar de winkel of naar de dagbesteding.
Ik ben echt heel blij dat ik die dagbesteding hier in de buurt heb, want had ik die niet, dan was het helemaal ondragelijk voor me, die eenzaamheid. De dagbesteding geeft me nog enig gevoel van er nog toe doen en gewaardeerd worden om wie je bent en wat je nog kunt. Maar ik ga nu 2 a 3 dagen naar de dagbesteding, maar dan zit ik nog 4 dagen alleen thuis. Op sommige dagen zie ik hooguit maar 2 mensen, de dames van de thuiszorg, maar die zijn na 10 a 15 minuten ook alweer weg. Daarnaast heb ik nog thuishulp, maar die is er ook maar 2 uurtjes en dan heb ik nog thuisbegeleiding om de lopende zaken in het oog te houden en de post door te nemen en zorgen dat alles nog een beetje normaal loopt.
Elk jaar zie ik toch wel een beetje tegen de kersten oud & nieuw op, mede omdat de dagbesteding dan dicht is en de begeleiding en thuishulp met vakantie is. Dit jaar valt het me extra zwaar omdat het de eerste keer is dat Bianca er niet meer is. Maar gelukkig zijn de kerstdagen alweer voorbij en is het nu wachten op de jaarwisseling en dan kan ik dinsdag eindelijk weer naar de dagbesteding om weer lekker aan de slag te gaan, daar kijk ik nu echt naar uit. Dat kerst en oud & nieuw boeit me tegenwoordig niet meer zo en ik begin het steeds meer een hypocriet iets te vinden dat kerst.
Vrede op aarde en lief zijn voor elkaar is de boodschap. Kijk eens naar een ander om. Nou vrede is er absoluut niet, de halve wereld staat in brand, zelfs met kerst vliegen de bommen, kogels en granaten je om de oren, En rond kerst leeft iedereen in zijn / haar eigen wereldje en maken ze zich druk om wat voor exotische capriolen ze nu weer op tafel moeten uithalen voor de familie, die ze de rest van het jaar wel kunnen schieten. Mijn kerst was heel eenvoudig, gewoon een maaltijd van de maaltijdservice en een stuk brood. Voor de aardigheid hoef je als bijna blinde niet naar de winkel te gaan voor je kerstinkopen, want het is er druk en chaotisch en dan vergeet je nog de helft. Klanten zijn met hun eigen lijstjes bezig en zijn amper bereid om je even verder te helpen. Het personeel heeft het dan ook extra druk en dus ook weinig tijd om je te helpen, dus ga je maar weer alleen op zoek naar iets wat je niet kunt vinden omdat het misschien al op is.
Ik zie ze met karren vol de winkel uit lopen, wauw! eet je dat allemaal op in die 2 dagen? Het lijkt alsof je voor een maand boodschappen hebt gedaan of dat je een heel weeshuis moet voeden. En bovendien is alles ook nog eens duurder omdat het kerst is, mensen kopen en betalen het toch wel. Nou mij niet gezien, dus ik heb dit jaar helemaal niks met kerst gedaan. Gewoon de tijd uitgezeten en veel in bed doorgebracht.
Ik ben eigenlijk wel voor een vorm van winterslaap, eind november gaan slapen en pas eind maart weer wakker worden of zo. Ik vind die winters helemaal niks en zeker de winters van tegenwoordig niet, als je al over winters kunt spreken, het is meer herfst, echte winters hebben we al heel lang niet meer gehad. Ik heb liever droog vriezend weer dan dit natte sopgedoe wat we tegenwoordig hebben. Deze winters maken me nog extra depressief, want het zicht gaat flink achteruit zodra het schemerig begint te worden. Dus voor mij gaat iedere winter een soort van avondklok in om half 5 en smorgens om half 9 mag ik dan weer naar buiten. In mijn eentje kom ik er s' avonds niet meer uit. En dan duren de avonden zo ontzettend lang en dan mis je ook nog eens je vriendin waarmee je elke avond belde.
Maar gelukkig hebben we de kortste dag of langste nacht alweer gehad en gaan we langzaam de goede kant weer op, ookal merk je er nog helemaal niks van, maar het idee.
En dan begint maandag 2024 en ik ben heel benieuwd naar wat er dan allemaal op mijn pad komt, nog meer verlies en ellende of juist dat ene geluk waar ik zo naar verlang? Ja ik zal uiteindelijk toch weer verder moeten met m'n leven en er weer wat van proberen te maken. Het alleen zijn vind ik helemaal niks en altijd maar afhankelijk te zijn van vrijwilligers en begeleiders is ook niet alles. Een nieuwe relatie zou meer dan welkom zijn, er voor mekaar zijn als het nodig is en samen leuke dingen doen en vooral genieten van elkaar en samen oud worden?
Goed, ik wens jullie allemaal een fijne jaarwisseling toe en kijk alsjeblieft uit met dat stomme vuurwerk, je hebt maar 1 stel ogen en handen, het leven zonder is echt niet aan te raden. Het leven is als een goedziende een stuk makkelijker dan als blinde of slechtziende en hoewel ik geen vuurwerkslachtoffer ben, spreek ik toch uit ervaring. Ik vind vuurwerk prachtig om te zien, voor zover mogelijk, van achter een raam en lekker binnen. Dat geknal hoeft van mij niet zo, het zijn tegenwoordig net bommen en granaten waar het leger jaloers op is.