Na van alles geprobeerd te hebben om haar van de wijn af te krijgen, geef ik het op, want ik ga er zelf aan onderdoor. Het houdt mij de hele dag en nacht bezig, slaap en eet slecht, dingen interesseren me niet meer en ik word er zo langzamerhand behoorlijk depressief van.
Toen ik haar op Het Loo Erf in Apeldoorn leerde kennen was alles leuk en aardig en was er niks aan de hand, tenminste dat dacht ik, want ze wist het heel goed verborgen te houden. We kregen uiteindelijk een relatie en na de Loo Erf periode zagen we elkaar elk weekend. Toen dronk ze 4 halve liters bier op een dag en begon laat in de middag ermee. Niks aan de hand zou je zeggen.
Ook in de corona periode, tijdens de eerste lockdown was ze bij mij, 7 weken lang, we hadden het leuk en gezellig en ja soms waren er wel wat irritaties, maar dat heb je in elke relatie wel eens, helemaal als je 7 weken op elkaars lip zit en nergens heen kan. Ook toen had ik nog helemaal niks in de gaten dat ze een alcohol probleem had, ze wist het nog steeds heel goed verborgen te houden en hield het keurig op 4 a 5 blikjes bier.
Na die eerste lockdown wilde ze weer naar huis en niet lang daarna verbrak ze de relatie, we zijn wel gewoon vrienden gebleven en we gingen zelfs nog met elkaar op vakantie en kwamen ook nog gewoon bij elkaar over de vloer. Uiteindelijk kwam er eindelijk uit dat ze een alcohol probleem had, doordat ze een afspraak met mij was vergeten en dat gebeurde niet 1 keer, maar 3 keer achter elkaar. Toen biechtte ze op dat ze teveel dronk. Toen had ik nog de illusie dat ik haar wel weer op het rechte pad kon krijgen. Uiteindelijk kregen we weer een relatie.
We zijn nog een keer samen op vakantie geweest en toen pas merkte ik wat die drank met haar deed, ze was intussen overgestapt op wijn, van die pakken van 3 liter en dronk intussen de hele dag door, dus zo'n pak was na een dag al zo goed als leeg. Op een dag tijdens die vakantie was ze zo beroerd, dat ik het niet vertrouwde en naar de winkel ging op iets tegen de misselijkheid. Dat hadden ze niet, maar de medewerkers vertrouwden het niet en wilden met mij mee om even bij haar te kijken. Ze hebben haar gezien en vonden dat er even een dokter bij moest komen, maar helaas was de dokterspost gesloten op dat moment, dus werd 112 gebeld en stond er een ambulance voor de deur van ons huisje. De broeders vertrouwden het ook niet en zagen wat afwijkends op het hartfilmpje, dus ze moest mee naar het ziekenhuis. Daar aangekomen, werd ze uitgebreid onderzocht en kreeg ze medicatie, waardoor ze weer wat opknapte. Uiteindelijk konden we pas aan het einde van de middag weer terug naar ons huisje.
Daar aangekomen greep ze meteen weer naar de wijn. Ik had gehoopt dat dit toch wel een soort van "wake up call" was, maar nee. De vakantie verliep verder wel goed en toen we weer naar huis gingen, merkte ik dat haar conditie al niet zo best was.
We hebben heel veel gesprekken gehad, zowel via de telefoon als wanneer we bij elkaar waren. Ik heb van alles geprobeerd en zelfs gezegd dat ik geen wijn meer voor dr ging halen, maar haar helemaal droogleggen ging me ook wat te ver en ze wist het altijd wel zo te krijgen dat ze haar zin kreeg. Uiteindelijk nam ze zelf de wijn mee als ze bij mij kwam, of ging met een taxi naar de winkel om het te halen. Moet je nagaan, een taxiritje van 4 a 500 meter! Eerst een uur wachten voordat de taxi komt, dan naar de winkel en dan weer een uur wachten op de taxi terug, terwijl je lopend binnen een uur weer terug kunt zijn.
Intussen ben ik naar Groningen verhuisd om dichter bij haar te zijn en beter een oogje in het zeil kon houden. Ik woon hier nog niet eens een week en ze lag al in het ziekenhuis met ernstige bloedarmoede en vitaminetekort. Gelukkig was het ziekenhuis vlak bij mijn huis, 10 minuten lopen, dus ik kwam elke dag op bezoek. Ze heeft daar een week gelegen en ook dit keer was het geen wake up call. Koud uit het ziekenhuis was het weer raak, weer aan de wijn... zucht!
Even later leek het weer een beetje de goede kant op te gaan, ze wilde zo ook niet leven, maar vond het leven zo niet leuk, nu ze haar zicht en gehoor vrijwel kwijt is. Ze is op latere leeftijd bijna blind en doof geworden en kan dat maar geen plekje geven. In de gesprekken met mij vertelde ze ook dat ze een doodswens heeft, maar geen zelfmoord wilde plegen, ze wilde anderen er niet mee opzadelen en al helemaal geen trauma bezorgen. Ze heeft zelf eens meegemaakt dat er iemand van de Martinitoren af sprong en vlak voor haar te pletter viel, dat blijft je hele leven op je netvlies gegrift. Ze wilde zich letterlijk dooddrinken. Ik zei dat dat een langzame pijnlijke dood gaat worden. Hoe weet jij dat? Tja als je veel leest en hoort het nieuws en allerlei berichten en bovendien heb ik het zelf ook wel bij anderen gezien hoe ze achteruit gingen en dat duurde jaren en jaren. Ik heb sommigen rond zien lopen die m wel stevig lustten (sterke drank) dat ik weleens dacht, jij had toch allang dood moeten zijn? Dat maakte ook niet bepaald indruk op haar.
Hierop besloot ik me een beetje terug te trekken, want ik wist het op het laatst ook niet meer, voelde me machteloos en stond met de rug tegen de muur. Zelf heb ik ook de nodige problemen met mijn beperkingen en loop ook steeds tegen allerlei zaken op. Dat is voor mij ook frustrerend. Maar dit voelde voor mij ook niet goed, het voelde alsof ik haar in de steek liet en kreeg last van mijn geweten. Ik hou van haar en wilde nog een leuke toekomst tegemoet gaan.
Dan krijg ik een telefoontje dat ze opgenomen wordt in een kliniek, maar dan voor langere tijd. Eindelijk wordt er wat gedaan. Hiervoor moest er wel een rechter aan te pas komen en ze besloot om mee te werken, want ze vond dat dit zo ook geen leven was. Uiteindelijk werd ze overgeplaatst naar een andere kliniek en daar heeft ze ruim een half jaar gezeten en leek het allemaal weer de goede kant op te gaan. Ja ze kreeg daar geen druppel en dan gaat het wel goed. In die tijd is ze 2 keer een weekendje bij mij geweest (1 nachtje), toen heeft ze ook geen druppel gehad en we hadden het ook echt gezellig. Ik dacht nog, ik heb de vrouw weer terug waarvoor ik gevallen was.
Uiteindelijk mocht ze weer naar huis en ze is koud 1 a 2 uurtjes thuis en ze had alweer bier gehaald en de volgende dag had ze alweer een pak wijn in huis en ging het meteen weer bergafwaarts met haar. Telefonisch slecht te bereiken, overdag slapen, s'nachts omspoken omdat ze niet kan slapen. Als je voor de deur staat wordt er niet open gedaan. En ik heb geen sleutel van haar huis, dat zou nog steeds geregeld worden maar is tot op heden niet gebeurd. Dus ja dan bel je haar vriendin maar weer en kan die apart op komen draven om de mensen binnen te laten. Ik kan me voorstellen dat zij het onderhand ook meer dan zat is allemaal. Ook zij heeft haar uiterste best gedaan om alles in gang te zetten, maar als ze zelf niet wil, dan gebeurt er niets! Dat is helaas de vrijblijvendheid in Nederland, het is wat mij betreft TE vrijblijvend, men zou veel eerder moeten kunnen ingrijpen en eerder met dwangmaatregelen moeten kunnen komen.
Intussen kan ik haar nu al ruim een week niet bereiken via de telefoon, heb ook al een paar keer voor een dichte deur gestaan en ja die vriendin wil je ook niet elke keer lastig vallen. Momenteel schijnt ze hele dagen te slapen en te drinken, niet eten. Dit gaat niet goed zo. De instanties zien het allemaal gebeuren, maar kunnen en mogen niets doen, erg frustrerend allemaal. De laatste keer dat ik contact met haar had, viel ze tijdens het gesprek in slaap en werd het stil aan de overkant en sindsdien heb ik haar niet meer gesproken. Ik word nu op de hoogte gehouden door haar vriendin, maarja die komt ook maar eens in de zoveel tijd even om het hoekje kijken. Instanties staan vaker voor een dichte deur.
Tja en dan woon je een jaar in Groningen, kent hier bijna niemand en ken de stad ook nog lang niet. Het vinden van een wandelmaatje is ook erg lastig, zijn we al een jaar mee bezig, maar wil niet echt lekker van de grond komen. Vanwege mijn beperkingen kom ik er dus bijna niet meer uit. Het is erg lastig om een nieuwe stad te leren kennen in je eentje, zeker als je met een taststok moet lopen. Je bent zo gefocust op die stok, dat je heel moeilijk de omgeving meekrijgt en dus al snel niet meer weet waar je je nu bevindt en hoe je moet lopen. Met het beetje zicht wat ik nog heb, moet ik het hebben van herkenningspunten. En ik moet routes een paar keer gelopen hebben om ze alleen goed te lopen. Goed er rijden wel bussen en taxi's, maar lopen is ook nooit verkeerd. Met de bus is ook zo'n gedoe, wachten op de bus, er rijden 10 bussen voorbij die allemaal wel netjes voor mij stoppen en zeggen welke lijn ze zijn, maar de meesten moet ik helemaal niet hebben, ik moet lijn 10 hebben naar het Overwinningplein, dan weet ik de route wel weer naar mijn huis. En die taxi's mogen lang niet overal komen in het centrum en je moet soms lang wachten, soms is lopend een stuk sneller en ben je ook niet zo afhankelijk van anderen.
Ook ben ik niet iemand die makkelijk contact maakt, mede door mijn beperkingen en ik zoek zowiezo de drukte niet op en vermijd ik groepen. Dus ja dan kom je ook niet zo gauw met iemand in contact. En ja dat is soms best wel eenzaam op deze manier. Gelukkig heb ik dan nog 2 a 3 keer in de week de dagbesteding in Onnen, iets wat me heel goed bevalt. Alleen het groepsgebeuren vind ik soms wat minder, want ook in kleine groepen wordt er vaak door elkaar gepraat en als je gehoorapparaten hebt is dat heel erg lastig.
Ik zoek dus eigenlijk een vrijwilligster die met mij wil wandelen en de stad wil laten zien en ervaren. Gewoon voor de gezelligheid, ergens wat eten of drinken en samen lol maken. Goed het liefst zou ik meer dan dat willen, maar dat moet groeien, dus voor latere zorg, laten we eerst maar eens kijken of we samen door een deur kunnen en of het een beetje klikt. Ohja, je moet wel van humor en gezelligheid houden natuurlijk, want humor houdt je op de been.