Eindelijk kan ik toch weer eens iets positiefs schrijven over de controleafspraak die ik vanmorgen had bij het UMCG, niet over de behandeling van de medewerkers, maar over de uitslag van de oogmeting.

Het was weer tijd voor de 2 a 3 maandelijkse marteling euh controle bij het UMCG. Zoals ik al vaker schreef zie ik altijd enorm op tegen deze afspraken, omdat ik er al zoveel heb gehad en het iedere keer weer een behoorlijke strijd tegen mijn reflexen is om ze in bedwang te houden.

De afspraak begon zoals gebruikelijk, de medewerkers, ondanks dat ze op een oogafdeling werken en met blinden en slechtzienden werken, lijken maar niet te snappen hoe ze ons moeten benaderen. De komen direct op je af met een oogdruppel en willen vrijwel meteen die druppels in je ogen gieten. Zonder wat te zegen voel je dan hun aanraking. Je weet dat het gaat gebeuren en toch schrik je iedere keer weer. De ene keer met hun vingers, de andere keer met een wattenstaafje om je ogen open te houden. Bij mij gaan dan onmiddelijk mijn reflexen af en ik moet geweldig mijn best doen om ze geen mep of trap te geven. Ze zouden het een stuk makkelijker voor mij en hunzelf kunnen maken door gewoon even aan te kondigen wat ze precies gaan doen en met wat ze dat van plan zijn te doen, dat verkleint de kans op ongelukken aanzienlijk is mijn mening.

Eerst al met de eerste druppel, meteen die handen dicht bij mijn ogen. Ho wacht even, laat mij ze zelf maar even open houden. Ahhh fuck, die druppels bijten, gelukkig maar even maar het is nooit prettig. Vervolgens mag ik plaats gaan nemen op het bekende apparaat (zie foto). Met beide handen pak ik de bijde stangen beet om mijn handen bezig te houden en mijn reflexen onder controle te houden, want ik weet wat er nu komen gaat, felle lampen en de bekende staaf om de druk te meten.

Dat staafje zou het oog net niet moeten raken maar 9 van de 10 keer gebeurt dat wel en soms voelt het net alsof dat staafje mijn hersenen in gedrukt wordt. Ik kan je vertellen, dat voelt absoluut niet fijn en mijn reflex schreeuwt om af te gaan en dat hele apparaat omver te schoppen. Maar ik houd me in, vechtend tegen mijn reflexen en ik merk dat het me iedere keer meer moeite kost om ze onder controle te houden.

Gelukkig duurde die drukmeting niet zo heel lang en lukte die in 1 keer, iets wat een zeldzaamheid is. De medewerkste zei dat de druk mooi was, links 12, rechts 10, dat zijn normale waarden. Een golf van opluchting overspoelde me, EINDELIJK na al die tijd en alle pogingen. Lang kon ik niet van dit moment genieten, de medewerkster zei op een onvriendelijke toon dat we weer naar de wachtkamer moesten en wachten op de arts zelf. Nouja dat zei ze niet uit haarzelf, mijn begeleidster moest dat er zowat uit trekken.

In de wachtkamer moesten we best wel lang wachten voordat we door konden gaan naar de arts. Eerder bij het aanmelden werd ons verteld dat we een UMCG code moesten hebben en op het beeldscherm moesten letten om te zien dat we opgeroepen werden. Men beweerde dat ze dit susyeem al een tijdje hadden, maar voor mij was dit nieuw. Mij riepen ze altijd op met mijn naam. Dit vind ik een vreemde manier van werken, vooral op een oogafdeling, waarbij de meeste bezoekers weinig of geen zicht hebben, hoe kun je ze dan naar een fel wit scherm laten kijken? Heb ik iets gemist? Word ik langzaam gek? Nu heb ik tegenwoordig altijd mijn begeleidster bij me, dus die kan het scherm lezen, maar wat nou als iemand alleen komt en die het scherm niet kan lezen? Zouden ze het dan ook op die manier doen? Of zouden ze dan alsnog je naam moeten roepen?

Dus die 2e afspraak ging ook weer op dezelfde manier. Na lang wachten verscheen mijn code op het scherm en in de gang kwam de arts ons al tegemoet. Eenmaal binnen hoefde ik niet naar de gebruikelijke stoel achterin, iets wat me verbaasde en ik hoefde die marteling niet nog een keer te ondergaan. De arts liet me op een andere stoel zitten en zei dat ie best tevreden was, iets wat ik lang niet meer had gehoord. Hij zei dat ik door moest blijven gaan met deze set druppels en kreeg weer een recept mee.

1 van de nieuwe druppels die ik de vorige keer voorgeschreven kreeg, zit verpakt in een verpakking die eruit ziet als een soort pistool en daar hebben de thuiszorg en ik iedere dag grote lol om. "Nou de thuiszorg wordt ook met de dag aggressiever en gewelddadiger, ze komen al met een pistool op me af", of "Okeeej ik geef me over, tegen een vrouw met een pistool kan ik niet op" Maar dat pistool heeft ook zijn nadelen, niet elk pistool werkt even goed en de vloeistof is dik en stroperig en komt er met moeite uit. De thuiszorg is hier dan ook behoorlijk mee aan het worstelenb en omdat het een grote verpakking is, kun je ook niet zien hoeveel er nog in zit. Dus ik heb de arts gevraagd of ze dat zelfde spul ook leverbaar hebben in andere verpakkingen, die wat handiger zijn. Oh dat moest ik dan even met de apotheek overleggen, daar ging hij niet over.

Dus wij met het recept naar de apotheek, blijkt dat die verpakking er wel is, maar dat de zorgverzekeraar weer eens voor de goedkoopste variant heeft gekozen en standaard dat pistool vergoedt. Die pipetjes zijn iets duurder, maar die worden niet standaard vergoed, alleen op medische noodzaak. Dus de medewerkster van de apotheek moest even overleggen met de arts en toen was dat ook weer geregeld. Ik kreeg 2 doosjes met pipetjes mee, dus ik kan de thuiszorg blij maken, eindelijk van dat gewelddadige rotpistool af.

Door al dat gedoe bij het UMCG, het lange wachten e.d. heeft het me al weer zo'n 2 uur aan zorguren gekost, uren die we ook anders hadden in kunnen zetten met belangrijkere dingen dan wachten. De uren die je krijgt van de WMO zijn al beperkt en worden zo op die manier vakkundig verslonden, jammer, maar helaas.

Daarna nog even snel het recept met de aanpassing naar mijn eigen apotheek gebracht en toen waren de uren alweer voorbij. Mijn begeleidster heeft me weer netjes thuisgebracht en bij de deur afgezet. Tot volgend jaar! Ja ik zie haar volgende week pas weer en aangezien we woensdag / donderdag een jaarwisseling hebben.

Maar goed, ik ben blij dat de oogdruk nu weer op een normaal niveau is en niet meer zo extreem hoog en dat er toch nog hoop is dat ik nog een tijdje langer het moment van totale blindheid uit kan stellen met de middelen die we tot nu toe hebben. Dat geeft toch weer een klein beetje meer rust.

Foto's bij dit artikel: