Vandaag was dan toch eindelijk de dag van het langverwachte darmonderzoek bij DC Kliniek in Groningen.
Sinds ik dat drankje gisteravond had genomen, kwam de boel echt op gang en terwijl ik bezig was om dat artikel te schrijven, was ik ook nog bezig met dat drankje en moest ik ook al een paar keer snel maken dat ik bij het toilet kwam. Na dat ik het artikel geplaatst en gedeeld had op Facebook, moest ik nog een aantal keer naar het toilet.om er weer een deel uit te laten lopen.
Daarna werd het weer wat rustiger en kwam de thuiszorg nog even om het 2e drankje voor de ochtend aan te maken. Toen ze weg was ben ik nog even rustig gaan zitten en toen ik zoiets had van hmm er is al een uur geen drang meer geweest, laat ik maar wat gaan slapen. Voor het slapen gaan nog wel even geprobeerd of er toch nog wat uit wou komen, een heel klein beetje, waarop ik dacht dat ik wel rustig kon gaan slapen, want 5 uur zou de wekker weer gaan om om 5 uur aan het 2e drankje te gaan beginnen.
Ik viel vrij snel in slaap, maar was voor mijn gevoel ook weer snel wakker, pfff het is nog maar 2 uur, draai me weer om en probeer verder te slapen. Dat ging zo een aantal keer door en de nacht leek maar niet om te gaan. Uiteindelijk was het rond 4:15, toen had ik er genoeg van en besloot er maar uit te gaan en alvast een beker warme boullon te gaan maken en opdrinken, voordat ik aan het drankje zou beginnen. Dat wordt ook geadviseerd om de eventuele misselijkheid tegen te gaan.
Na de boullon begonnen aan het 2e drankje, dat bleek een stuk beter te smaken dan die van gisteravond, wel zoet, maar was daardoor wel makkelijker weg te krijgen binnen die 1.5 uur. Daarna kwam de ontlasting ook weer netjes op gang en moest ik ook weer de nodige keren naar het toilet. En iedere keer zag ik de ontlasting lichter en helderder worden. Ooh dat komt wel goed.
Daarna nog een paar keer en toen was de ontlasting echt helemaal helder, gelig, alsof het urine was. Zo moest het zijn voor het beste resultaat van het onderzoek.
Mijn begeleidster kwam rond 9 uur, ik heb haar de laatste ontlasting laten zien en samen nog de laatste puntjes op de i gezet. Omdat ze tijdens het onderzoek er niet bij mocht zijn, besloot ze die tijd nuttig te besteden om alvast boodschappen voor mij te doen, dat doen we normaal altijd samen, maar dat kon nu even niet. Ze weet wat er in huis moest komen, dus dat komt wel goed. Vervolgens heeft ze mij naar de kliniek gebracht en hebben we ons gemeld bij de balie.
En terwijl we te horen kregen dat we naar de wachtruimte mochten, werd ik al geroepen door de verpleegster die ook de intake had gedaan. Wel prettig, een bekend persoon die de hele tijd bij je blijft en met je communiceert. Ik had de Roger pen bij me en die is meteen goed gebruikt. Zo konden ze toch goed met mij communiceren en ik kon ze goed verstaan. Dat ding is echt ideaal! Ik werd naar een kamer geleid waar 2 bedden stonden en kon plaats nemen op een bed, moest mijn schoenen, broek en onderbroek uit doen en een ander papieren broekje aan doen en op het bed gaat liggen. Vervolgens kreeg ik een bloeddrukmeter omgehangen en kreeg ik een klemmetje op mijn vinger om het zuurstofgehalte te meten. Aan de andere arm werd een infuusnaald ingebracht, zodat ze daardoor de pijnstillers en ontspanners kunnen toedienen.
Toen dat uiteindelijk klaar was, werd ik met bed en al naar de onderzoekskamer gereden en vrij snel daarna begon het onderzoek. Ik moest op mijn linkerzij gaan liggen en voelde meteen dat er iets naar binnen werd geschoven. Oef dat voelde best wel raar, daar is nog nooit wat naar binnen gegaan en nu gaat er ineens iets naar binnen. Maar dat gevoel wende snel.
Vervolgens mocht ik op mijn rug gaan liggen en kreeg ik ineens zicht op het beeldscherm waarmee ze in mijn darmen keken. Ah zo zie ik er dus van de binnenkant uit, zei ik. Ow kunt u dat zien? Tja ik zie gelukkig nog wel wat, het is niet veel, maar het scherm kan ik wel zien. Ik vond het wel interessant om mee te kijken, al zegt het me helemaal niks, ik zag een soort tunnel en dat we steeds verder in de tunnel kwamen. Een deskundige zal je waarschijnlijk veel meer kunnen vertellen over wat ze allemaal onderweg tegenkomen, ik zag alleen een tunnel.
Zo bleken ze een aantal poliepen tegengekomen te zijn en die hebben ze meteen ook weggehaald, daar heb ik helemaal niks van gemerkt of gevoeld. Ik voelde wel een paar keer die camera teruggehaald worden om de poliep eruit te halen, dat was dan ook het enige. Uiteindelijk hebben ze er 4 poliepen uit gehaald. Die worden op kweek gezet en daarvan krijg ik over 2 weken de uitslag.
Uiteindelijk was het onderzoek klaar en kreeg ik dus te horen dat er 4 poliepen zijn verwijderd en nog een verhaal over uitstulpingen van de darm. Gelukkig geen sporen van kanker, alles zag er goed en schoon uit. Daar kreeg ik zelfs nog een compliment over, dat alles zo mooi schoon was en dat het ondanks mijn beperkingen toch is gelukt. Ja maar dat was absoluut niet gelukt als de goede zorg van mijn begeleidster(s) er niet was en de hulp van de thuiszorg er niet was. Maar vooral de begeleiding en hulp van mijn begeleidster heeft me er toch heel goed doorheen gesleept, ze heeft me bijna iedere dag even gebeld om te vragen hoe het ging en samen de voorbereiding stap voor stap doorgenomen. Niet alles in een keer, maar in hapklare brokjes, dan blijft het makkelijker hangen enn kun je het makkelijker uitvoeren. Dat vond ik heel prettig en als er wat was, kon ik haar ook altijd appen of bellen, maar dat bleek niet nodig, maar wel fijn dat die mogelijkheid er was, zelfs in het weekend. Ik vind dat echt wel even het vermelden waard en zeker een dik compliment waard. Samen hebben we dit toch even mooi doorstaan en is het allemaal goed gekomen.
Eenmaal weer in de kamer, kreeg ik een ham/kaas tosti aangeboden en een beker water en ik mocht nog iets kiezen en koos voor warme chocolademelk, dat vind ik altijd wel lekker uit een automaat. De tosti ging er wel in en smaakte goed, dat gold ook wel voor het water en de chocolademelk. Het smaakte allemaal wel goed en ik wist het ook binnen te houden. Vervolgens moch ik mijn kleren weer aantrekken en mocht ik weer naar huis.
Mijn begeleidster zat alweer te wachten in de wachtruimte en kwam ons al tegemoet lopen. Blij haar weer te zien, samen weer naar de auto en weer naar huis. Eenmaal thuis gekomen, even de boodschappen opgeruimd en heeft ze de brief die ik had meegekregen van de kliniek even voorgelezen. Daarbij zat ik half te slapen en viel bijna even weg. Dat komt natuurlijk nog van de middelen die ze me toegediend hadden. We hebben de brief nog even doorgenomen en hebben nog wat dingetjes gedaan totdat het weer tijd voor haar was om naar de volgende client te gaan. Daarna ben ik mijn bed maar in gegaan en heb toch nog de nodige uurtjes geslapen.
Ik voel me nu verder goed, maar doe het nog wel even rustig aan. Eerst weer even op krachten komen en rustig het eten weer op gaan bouwen, de verleiding is groot om flink te gaan vreten en alles te gaan ete wat je in huis hebt en lekker vindt, maar dat kan altijd later nog, laat die darm eerst maar even weer rustig bijkomen.
