Hoewel ik zelden iets persoonlijks deel in een groepsgesprek, brak ik vandaag en kwamen de nodige emoties los.
Ik ben geen fan van groepsgesprekken en probeer deze dan ook zoveel mogelijk te vermijden, de reden dat ik ze het liefst mijd is dat ik een doener ben, ik kan niet lang stilzitten op een wachtkamer / kantoorstoel, vroeg of laat weet ik niet meer hoe ik moet zitten en begint mijn lijf te protesteren. Dat komt waarschijnlijk door mijn lengte. Bovendien jeuken mijn handen vaak en wil ik graag iets gaan doen met mijn handen, mijn passie is mooie dingen maken van hout en oplossingen te bedenken voor allerlei problemen waar anderen tegenaan lopen. Ik ben nu eenmaqal graag met mijn handen bezig. Groepsgesprekken vind ik vaak ook zonde van mijn tijd. Bovendien krijg je in een groep lang niet iedereen even goed mee, de een praat te snel, de ander binnensmonds, weer een ander met accent, of er wordt door elkaar gepraat, dan wil ik het liefst meteen naar buiten vluchten en de rust opzoeken. Met gehoorapparaten is zo'n "kippenhok" zeer storend, alles komt even hard binnen en in je hoofd probeer je alle losse stukjes aan elkaar te knopen, in je hersenen ontstaat dan een soort van kortsluiting.
Hoewel de groepen in Onnen bij de dagbesteding relatief klein zijn, maximaal 6 clienten en 2 a 3 begeleiders, komt het toch regelmatig voor dat het "kippenhok" effect optreedt. Gelukkig heb ik een stand / instelling op mijn gehoorapparaat die dit effect een stuk kan dempen, daar ben ik dan wel weer blij mee. Die setting filtert het omgevingsgeluid grotendeels weg en laat alleen geluiden door van de directe omgeving in mijn kijkrichting, dus meer van voren. Dat scheelt al een heel stuk. Nadeel hiervan is dat ik de mensen die helemaal aan de andere kant van de tafel zitten niet helemaal goed meer meekrijg, simpelweg omdat de afstand net te groot is. In dat geval wordt het herhaald door 1 van de begeleiders en krijg je het alsnog wel mee.
Vandaag kwam er tijdens het eten ook weer een gesprek op gang en ik stond eigenlijk alweer zo'n beetje in de startblokken om weg te vluchten en weer aan de slag te gaan. Hoe het precies zo ter sprake kwam, weet ik zo 1 2 3 niet meer zo precies, maar er werd mij iets gevraagd over mijn kinderen. De mensen die mij kennen weten dat ik kinderen heb, 3 zelfs, waarvan er nog 2 in leven zijn. Annelie weet mijn voorgeschiedenis wel een beetje in grote lijnen en wist ervan, maar de groep wist dat nog niet, dus moest ik het even uitleggen hoe dat precies zat.
Samantha, mijn oudste dochter is van 2002, Pascal mijn zoontje is van 2003 en Olivia mijn jongste dochter is van 2005. Pascal is in augustus / september 2005 verdronken in een vijver, hij was toen 1 jaar en 8 maanden en kon net lopen en wat rennen en juist dan moet je ze heel goed in de gaten houden. Ik woonde toen in Balk, zuidwest Friesland en Diana mijn ex woonde met de kinderen in Zelhem (bij Doetinchem). Dat incident met de vijver gebeurde daar in Zelhem.
Moeders ging met Samantha en haar nieuwe vriend even naar de winkel, Pascal lag toen nog te slapen en opa paste op hem. Op een gegeven moment wordt Pascal wakker en opa dacht dat de poort dicht en op slot zat, dus Pascal kon veilig achter huis spelen. Moeders kwam weer thuis en ziet ineens Pascal in de vijver liggen, toemalige vriend beweerde dat ie kon reanimeren, maar deed niets! Meteen hulpdiensten gebeld en het hele dorp was in rep en roer, er kwam zelfs een traumahelikopter aan te pas waardoor het halve dorp afgezet moest worden zodat de helikopter kon landen. Met spoed dus naar het Radbout ziekenhuis in Nijmegen gevlogen.
Intussen kwam ik thuis aanrijden op mijn scooter en zag ik een politiebus staan bij mijn huis. Ik grapte nog tegen mezelf, "Jonguh wat heb je nu weer gedaan dat ze naar je op zoek zijn?" Dus ik ga via de schterdeur mijn woning in en ik ben goed en wel binnen en meteen gaat de deurbel. Ja hoor, 2 agenten voor de deur.... "Oh fuck, ze moeten mij echt hebben". "Mogen we even binnenkomen? we moeten u wat vertellen"... Oh jee dat klonk niet goed.
Eenmaal binnen vertelden ze wat er aan de hand was en wat er gebeurd was. Ik stond aan de grond genageld en kon geen woord meer uitbrengen. Mijn wereld stortte op dat moment in. Mijn moeder woonde toen nog een straat verderop en samen met de agenten ben ik naar mijn moeder gegaav. De agenten wilden mij niet zo alleen aangeslagen alleen laten. Mijn moeder schrok zich ook lam. Ze was zo trots op haar kleinkinderen. Intussen zijn de agenten weer weggegaan en zaten we alleen in mijn moeders huisje. En nu? Ja we moeten erheen, maar hoe? Geen vervoer en het was al laat in de middag, hoe komen we zo snel mogelijk in Nijmegen? Gelukkig was er een buurvrouw zo lief om ons erheen te brengen.
Ik vergeet nooit meer het beeld toen ik de kamer op de kinder IC binnenkwam en het kleine hummeltje op het grote bed zag liggen, omringd door allerlei slangetjes, kabeltjes en heel veel apparatuur, lichtjes en geluiden. Hij lag helemaal ingepakt in ijs. Dat beeld vergeet je nooit meer. Dat waren 14 slopende dagen en nachten, iedere dag heb je hoop dat er een verbetering kwam en dat ie weer bij kennis kwam. Maar al snel zeiden de artsen dat mocht ie hieruit komen, dat het een kasplantje wordt, aangeraden werd om de stekker eruit te trekken, maar wij als ouders moesten die beslissing nemen. Een heftige beslissing kan ik je vertellen.
Toen die beslissing uiteindelijk door ons was genomen, werd de stekker eruit getrokken en werd ie van de beademing afgehaald. Zonder dat alles heeft ie het nog ruim een dag volgehouden. En iedere keer als je dacht van nu is het klaar, nam ie weer een hijs lucht. Uiteindelijk had ik hem in mijn armen en toen blies ie zijn laatste adem uit... Rust zacht mijn lieve jongen!
Zo uitgebreid als ik het hier nu verteld heb ik dat niet in de groep gedaan, meer in grote lijnen. De emoties kwamen los. In 2004 was mijn vader al overleden aan de gevolgen van kanker, dan de scheiding niet lang daarna, dan dat vijverongeluk met Pascal en dan in 2007 nog eens mijn moeder, ook aan de gevolgen van kanker. Dat waren teveel heftige dingen in een korte periode, dat trekt geen mens.
Daarna nog een aantal relaties gehad, die uiteindelijk ook strandden en vervolgens leerde ik Bianca kennen en die is afgelopen september 2023 overleden. Weer een verlies te verwerken en ik heb al zoveel verloren.
Gisteravond kwamen de emoties ook behoorlijk heftig opzetten, zag het ook even helemaal niet meer zo zitten, de avonden duren lang, om over de weekenden nog maar te zwijgen. Ik mis Bianca en ik zit hier een beetje alleen in mijn huisje in Gronigen, ken de stad nog niet zo goed en ken verder ook bijna niemand hier. Familie kijkt ook al ruim 20 jaar niet meer naar me om en ik denk dat de grootste helft ook al niet eens meer leeft. Met mijn dochters elke corm van contact verloren, ik zou niet eens weten waar ze nu zitten, ik weet alleen dat ze op zichzelf wonen.
Maar echt een band heb ik nooit op kunnen bouwen met ze, daarvoor zag ik ze veel te weinig, de afstand was ook te groot en ik zag ze hooguit maar eens in de 3 maanden en sinds corona al helemaal niet meer. Het voelt dubbel, van de ene kant mis ik ze, maar ook weer niet, want ik heb er geen band mee, ik voel me niet eens vader. Ik weet dat ik er het werk van gehad heb en dat ik ervan genoten heb, maar heb ze zelf niet op kunnen voeden, ze zijn op jonge leeftijd al bij me weggehaald doordat mijn ex ervandoor ging en waarom? Geen flauw idee, ik word voor van alles en nog wat uitgemaakt en beschuldigd, maar heb ze nooit geslagen, mishandeld of wat dan ook, dat kwam niet eens in me op. Achja dat mens spoort gewoon niet, daar hou ik het maar op. Ze heeft met die acties wel een heel gezin naar de knoppen geholpen en helaas zijn de kinderen daar de dupe van.
Maar even weer terug naar het groepsgesprek, de groep reageerde geemotioneerd na mijn verhaal, men vond het een heftig verhaal. Om de emoties niet te ver op te laten lopen besloten we om maar weer aan de slag te gaan met onze eigen bezigheden. Ik kwam helaas niet veel verder meer dan wat spijkers uit een pallet te trekken en ik was zoveel van plan. Achja dat komt een volgende keer wel weer.
Ik kreeg nog wel de complimenten dat ik zo open was en dit met de groep gedeeld had, zo kenden ze me niet en ze vonden het fijn om ook wat meer over mij te weten te komen. Voor mij was het ook wel fijn, ik kon het even kwijt en het luchtte ook wel op.
Ohja, nog even over gisteravond, toen de emoties best wel hoog opliepen, heb mijn begeleidster een heftige mail gestuurd en een appje dat ze even in haar mail moest kijken. Binnen 5 minuten belde ze me op en we hebben er even over gepraat, dat voelde al goed, ik kon het even kwijt en hoewel ze niets voor me kon doen op dat moment, dan alleen een luisterend oor zijn, voelde voor mij al goed. Daarna ging het ook wel weer even wat beter en begon ik alweer grapjes te maken.
Ja en door dit alles ben ik de hele avond ook wel weer een beetje van slag en dit keer ben ik even niet aan het programmeren aan de websites en MultiSite, dat komt morgen wel weer of zo. Vanavond maar eens een artikel schrijven over persoonlijke dingen, zo leren jullie me ook een beetje beter kennen.