Dat een goed bed zorgt voor een goede nachtrust, weten we allemaal. Als je 7 a 8 uur goed geslapen hebt, kun je er overdag flink tegenaan en gaat alles ook een stuk soepeler.
In mijn geval gaat dit al ruim 30 jaar niet op en wat ik ook probeer, het lukt me niet om de juiste balans te vinden, zodat ik ook eens lekker kan slapen en uitgerust en fit wakker kan worden. Iedere ochtend word ik heel vroeg, ruim voordat de wekker gaat, wakker en mijn hele lijf protesteert, het weet niet meer hoe het moet liggen, want elke houding doet pijn of gaat pijn doen. En als dan de blaas ook nog z'n zegje gaat doen, strompel ik er met zware tegenzin uit. Vooral de laatste week gaat dat erg moeizaam met een hoop gesteun en gekreun, nog even en de buren gaan denken dat ik een nieuwe vriendin heb ;-)
Eenmaal eruit en rechtop gaan de eerste stappen nog wat moeizaam en wankel en gelukkig is de WC niet ver weg. Als de blaas leeg is, strompel ik weer terug naar de slaapkamer en doe mijn gehoorapparaten in en doe een ochtendjas aan. Vervolgens strompel ik weer naar de keuken en ga koffie maken. Al steunend op en tegen het aanrecht, kijk ik toe hoe het apparaat mijn bakje Nespresso maakt. Aaaahhhh dat ruikt al goed, de geur van verse koffie doet een mens goed. Dan ga ik naar de woonkamer met de koffie en neem plaats in mijn bureaustoel. Oeffff ik zit en neem een slok koffie. Hah daar word je weer mens van. Vervolgens zet ik de Mac en het scherm aan, voer mijn wachtwoord van de Mac in en open de webbrowser om de mail te checken. Dat is zo'n beetje het vaste ochtendritueel.
Na het innemen van de nodige paracetamol, merk ik na verloop van tijd dat de scherpte van de pijn iets afzakt. Mijn nek en schouders en rug zitten gewoon vast en er gaat bijna geen dag voorbij dat ik geen hoofdpijn of pijnklachten heb. Hoe verder de dag vordert, hoe beter het met de pijn gaat, nouja tot de paracetamol is uitgewerkt dan. En op de ene dag heb je nu eenmaal meer pijn dan de andere dag. Het lijhkt er nu alleen op dat het de laatste week steeds erger wordt en dat is toch wel frustrerend, en vooral ook zorgwekkend.
Zoals gezegd ben ik onderhad al ruim 30 jaar bezig om mijn slaapplek goed te krijgen, misschien is het ook wel 35 of zelfs 40 jaar. Als ik terugkijk, begon het al toen ik nog bij mijn ouders woonde en nog een gewoon 1 persoons tienerbed had. Ik was toen al tussen de 25 en 30 jaar oud. Ja ik ben laat het huis uit gegaan, op mijn 33e of zo. Toen de tijd had ik ook regelmatig last van hoofdpijn en een vastzittende nek. In 2000 kreeg ik een vriendin en met z'n 2tjes op zo'n 1 persoons bed is ook niet bepaald comfortabel. Je ligt wel lekker knus tegen elkaar aan, maar m'n kont vond het wat minder fijn, die lag steeds tegen een koude muur aan ;-)
Omdat vriendin bij ons introk, moest er wel een groter bed komen, zodat we wat meer ruimte hadden en ik niet meer met m'n kont tegen die koude muur aan lag. Op Marktplaats had ze een bedombouw gevonden, die we gratis op mochten komen halen. Er moest nog wel het nodige aan het bed gebeuren en er moest een bodem en matras bij komen. Met wat kunst en vliegwerk is het bed in elkaar gezet en een nieuw matras gekocht. Die dingen kun je beter nieuw kopen, want je weet nooit wat de vorige eigenaar erop gedaan heeft. In eerste instantie dacht ik dat het probleem opgelost was, maar nee, de klachten bleven.
Een goed jaar later zijn we op onszelf gaan wonen, het werd toch wel erg druk bij mijn ouders, met een kleine en een kleintje op komst. Dan ook meteen maar een ander bed en matras. Maar dat bed maakte het eigenlijk alleen maar erger. Het was een goedkoop bed met een dunne lattenbodem en dun matras en bovendien had dat bed een voeteneind, zodat ik nergens met mijn lange stelten naartoe kon. Maar goed, geld voor weer een ander bed was er gewoonweg niet, moest het er maar mee doen.
In 2004 getrouwd en ook weer gescheiden. Madam was opeens met de noorderzon vertrokken en had het rotbed meegenomen. Ik was weer aangewezen op mijn oude tienerbed. Dat heeft gelukkig niet lang geduurd, dankzij een meevallertje kon ik snel weer een nieuw bed aanschaffen. Ik had de ruimte ervaren van een 2 persoonsbed, dus ik wilde weer een 2 persoonsbed en wie weet komt er ooit weer een nieuwe vriendin. Weer een compleet bed gekocht, deze had geen voeteneind, waar je tegenaan kon trappen, dus de voeten hadden weer vrij spel. Dit was wel weer een kleine verbetering, maar niet ideaal. De klachten werden wel ietsje minder en had zelfs periodes dat ik weken geen klachten had, maar dan ineens weer 3 a 4 dagen behoorlijke hoofdpijn kon hebben.
In 2012 dankzij weer een nieuwe meevaller, kon ik eindelijk weer een ander bed aansschaffen, dit keer een boxspring, want ik was onderhand wel klaar met die lattenbodems. Ook dit bed had geen voeteneind en leek in eerste instantie het perfecte bed te zijn. Maar helaas bleek later ook weer dat dit niet helemaal het juiste bed voor mij was.
Dan in 2020, net na de coronatijd een nieuw matras gekocht van mijn vakantiegeld. Een Emma matras, dat zou dan alle problemen op moeten lossen. Het matras slaap overigens heerlijk, maar nam mijn klachten niet weg, zucht!
Dan nog nieuwe kussens erbij kopen, van die dure Emma dingen, die je zelf nog aan kunt passen en ermee kunt experimenteren om de juiste setting te krijgen.
2023 dan uiteindelijk bij Ikea een nieuwe bedombouw met bodem gekocht en dit jaar dan eindelijk de bijpassende nachtkastjes. Het bed heb ik zelf in elkaar gezet en de nachtkastjes ook. Het Emma matras erop, maar helaas, weer niet.
Intussen ben ik wel ten einde raad, ik weet het niet meer, wat kan ik nu nog doen? Al deze experimenten hebben me aardig wat centjes gekost en nog is het niet in orde. Oke ik ben lang, (1.92m) en zal ongeveer rond de 100 kilo wegen, exact weet ik het niet, want heb geen weegschaal. Mijn bed is nu 1.40 * 2.00m. Van diverse mensen, waaronder mijn beide begeleidsters, krijg ik te horen dat mijn bed aan de korte kant is voor mijn lengte en dat ik eigenlijk een bed van 2.10 of liever nog 2.20 nodig heb. Tja allemaal leuk en aardig, maar wie gaat dat dan allemaal betalen? Want dat betekent een compleet nieuw bed, matras en eventueel beddengoed.
Voor een beetje matras ben je al gauw 800 a 1000 euro kwijt, dan nog een bijpassende bedombouw met bodem, misschien andere kussens en natuurlijk andere hoeslakens en andere elektrische dekens. Dekbed + overtrek is al 2 * 2.20, dus dat scheelt al weer. Ik denk dat je in totaal al snel op de 2000 a 2500 euro komt. Dat heb ik dus niet. Maar ookal had ik het wel, dan nog is dat geen garantie dat het dan in orde is.
Het zou mooi zijn als je ergens een scan kunt laten maken van je lichaam en houding en dat er dan een compleet advies uit rolt van type matras en welke bodem. Maar volgens mij is dat er niet, tenminste niet iets wat onafhankelijk is. Alle grote merken van beddengoed bieden wel zo'n scan of onderzoek aan, maar dat is vast niet onafhankelijk en zijn er meer op gericht om jou een zo duur mogelijk product te laten kopen. Bij Beter Bed kun je zo'n 'scan' ook online laten uitvoeren, door het invullen van een paar vragen, moet dan een ideaal advies uit komen. Ja ideaal voor Beter Bed ja. Met een scan bedoel ik toch echt dat je ergens naartoe gaat en op een speciaal matras gaat liggen in je favoriete houding en dat dan de apparatuur allerlei metingen verricht en uiteindelijk met een advies op de proppen komt.
Een lucht- of waterbed gaat hem ook niet worden, luchtbedden hebben een hekel aan mij, binnen 2 dagen is ie lek en eigenlijk is dat ook zo met een waterbed. Heb een paar nachten op een waterbed mogen slapen van een toemalige vriendin, was trouwens een joekel van een bed, 1.80m breed, jeetje je vindt elkaar nooit weer terug, zoveel ruimte. Maar toch wel weer een aparte ervaring een waterbed, maar het was te kort om te bepalen of dat goed voor mijn lichaam was, want die relatie duurde maar kort. Maar een waterbed hier in de flat zie ik ook niet bepaald zitten, er gaat ontzettend veel water in en dat is een heel gewicht, straks draai ik me om in bed en dan stort de halve flat in, dat wil ik niet op mijn geweten hebben ;-)
Natuurlijk ben ik in al die tijd ook regelmatig bij een huisarts langs geweest, bij de ene huisarts krijg je een lading pillen mee, waar je echt niet vrolijk van wordt, je wordt er alleen maar duf van en dat is niet fijn wakker worden en meteen al zo'n duf gevoel te hebben en voor de pijn hoef je het ook niet te doen, want die pillen hielpen niet echt. Bij de andere huisarts word je naar een fysiotherapeut gestuurd, die paar die ik gehad heb, keken er naar en gaven me oefeningen mee die ik thuis moest doen. Dat was dus ook geen succes, want ik was vroeger op school ook al niet zo trouw met mijn huiswerk.
Weer een andere fysiotherapeut laat me allerlei oefeningen doen op zo'n fitnessapparaat, nou als ik ergens een pesthekel aan heb is dat het wel, ben je een half uur aan het trappen alsof je leven ervanaf hangt, kijk je om je heen en dan ben je nog op exact dezelfde plaats, dat schiet ook niet op, pfffff Nee laat me dan buiten fietsen of zo, op een echte fiets in de natuur, dan ben je in de gezonde buitenlucht en snuif je de natuur op in plaats van de zweetlucht van een ander in zo'n sportschool. Maar ja fietsen is voor mij onmogelijk, tenminste alleen, dat is geen optie meer als je bijna niets meer ziet en zeker hier in de stad is dat levensgevaarlijk. Oke ik ben soms weleens wat depressief, maar dat gaat me dan toch net weer wat te ver ;-)
Ik kan wel fietsen, maar dan op een tandem of een duofiets, samen met een goedziende die de fiets bestuurt. Tandems en duofietsen zijn prizige apparaten en niet iedereen kan en durft op zo'n ding te fietsen, want dat is toch heel wat anders dan een gewone fiets. Ik vergelijk een tandem altijd met het rijden op een vrachtwagen of grote bus. Je moet bochten anders aansnijden omdat je langer bent en je bent minder wendbaar. Bovendien is communicatie en goede afspraken maken met je rijder ook van levensbelang, als bijrijder moet je op tijd mee gaan hangen, anders wil de tandem alleen maar rechtdoor en dat is niet fijn als daar net een muur staat. Ik heb dat 1 keer meegemaakt, toen zag ik voorop en ik had iemand achterop die er als een zoutzak op zat en totaal niet meebewoog in de bocht, gevolgd was dat ik houden en keren had om dat ding alsnog de bocht om te krijgen. Het lukte uiteindelijk wel door uit alle macht te sturen en mee te hangen en de muur als springplank te gebruiken, zo kwamen we toch de bocht door zonder kleerscheuren. Sindsdien weet ik wel dat je echt wel mee moet bewegen, dus goede communicatie is wel van levensbelang, ook met remmen en optrekken.
Dus het vinden van een fietsmaatje of vrijwilliger is lastig. Dan maar wandelen, maar met dit slechte natte weer is dat ook niet een pretje en doe je dat ook niet zo snel. Bovendien moet ik een doel hebben, een boodschapje ergens. Een beetje doelloos rondsjokken is niet aan mij besteed. Bovendien ken ik de stad nog steeds niet zo goed als ik zou willen en er alleen op uit gaan in een onbekende stad met je taststok is op zich wel een uitdaging, maar ik moet het nog steeds hebben van herkenningspunten onderweg. Als je met je stok op pad bent in je eentje moet je je best wel erg concentreren op je stok en krijg je de omgeving en dus de herkenningspunten niet echt goed mee, waardoor de kans bestaat dat je verdwaalt en dus helemaal de orientatie kwijt bent. Er is niks ergers dan je orientatie kwijtraken, zeker als je het niet of nauwelijks ziet en ondanks dat het in een stad als Groningen doorgaans druk is, is er niet altijd iemand in de buurt die je aan kunt spreken om je weer op het juiste pad te krijgen. Maar ook hiervoor zijn vrijwilligers lastig te vinden.
Maar om weer even terug te komen op het bed, ik voel me nu wel behoorlijk machteloos, zie er nu al weer tegenop om straks weer op het bed te gaan liggen, want ik weet dat ik morgen weer als een plank eruit kom. Op de bank slapen is ook geen optie, die is voor mij helemaal te kort, 1.80m, de vloer is me dan toch weer wat te hard enligt dus ook niet lekker. Dus ja ik ga morgen weer duf en met veel pijn wakker worden, dat weet ik nu al.
Als er iemand een oplossing weet, laat het me dan alsjeblieft weten, ik weet het zelf niet meer en heb naar mijn gevoel al alles gedaan wat er in mijn vermogen ligt....
