Lieve Bianca, vandaag zou je 65 jaar zijn geworden

Lieve Bianca, vandaag zou je 65 jaar zijn geworden

Lieve Bianca,

Vandaag 22 juli 2024 zou je 65 jaar zijn geworden, maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn en ben je op 10 september 2023 heen gegaan.

Dat is ook alweer bijna een jaar geleden, wat vliegt de tijd. Vandaag een jaar geleden vierden we samen je verjaardag nog en zat je nog gewoon naast me op de bank. Je zei toen nog dat je me de stad Groningen wilde laten zien en mij meer over Groningen wilde leren, want ik woonde er al een jaar en ik kende de stad eigenlijk nog niet eens. We hadden zulke mooie plannen, maar het heeft helaas allemaal niet zover mogen komen.

Hoewel ik iedere dag (nog steeds) aan je denk, aan de mooie momenten die we samen hadden, onze humor en de woordspelingen en grappen en vooral jouw gevatte opmerkingen en complimenten. Ik mis je enorm en er is gewoon een leegte ontstaan in mijn leven. Ik mis de telefoontjes die we iedere avond hadden, soms wel tot 4 uur lang kletsen over van alles en nog wat, aan onze gesprekken die we voerden als we samen waren. Ik mis de warmte in mijn bed, vooral als het koud was kon ik zo lekker tegen je aan kruipen, je was als een kacheltje voor me.

Je riep al heel lang dat je het leven zoooo niet leuk vond en ik zei ook steeds tegen je dat je daar helemaal gelijk in had, het leven is ook gewoon niet leuk, maar je moet er zelf wat van proberen te maken. Het is jouw feestje en je moet zelf de slingers ophangen. Is makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het. Maar ik begrijp jou ook dondersgoed, het is ook niet niks om op latere leeftijd vrijwel doof en blind te worden, je ziet iineens bijna niets meer en hoort ook een heel stuk slechter dan vroeger. Dat is heftig, je hele leven staat op z'n kop en je moet ineens veel dingen weer opnieuw leren en nieuwe dingen aanleren.

Je had al een beetje een voorsprong omdat je als kind al nachtblind was en later kwam daar ook kleurenblindheid om de hoek kijken. Je zag de wereld dus in grijstinten. Ik kan me dat voorstellen als ik denk aan de oude zwart/wit TV's van vroeger, toen we nog geen kleurentelevisie hadden. Knap lastig als je kleuren moet herkennen. Je denkt een mooi grijs huispak te hebben gekocht en je dochter zegt dat ie knalroze is. Gelukkig kon je er wel om lachen.

Ook zei je een keer tegen me, ik wou dat ik je een keer compleet kon zien, maar je zag alleen een neus of een mond of een oog, nooit een compleet plaatje. Je wist wel dat ik lang ben. Je hebt me zo'n beetje uitgelegd hoe je de wereld zag, samen kwamen we tot de conclusie dat je een soort legpuzzel zag waar ook nog eens stukjes uit ontbraken. Helaas konden ze aan de ogen niets meer doen, op het laatst zag je ook nog maar iets van 3 a 4%. Maar ondanks dat trok je er toch nog op uit, zelfstandig naar de winkel, naar mij toe, daar had ik echt bewondering voor, je deed het toch maar even en je was ook niet bang uitgevallen. Gewoon blind oversteken en dan hopen dat je niet geraakt wordt. Je hebt menig verkeersdeelnemer de stuipen op het lijf gejaagd en mij ook een keer de schrik van m'n leven bezorgd.

Ik heb je leren kennen op Het Loo Erf en de eerste avond maakte je al een niet al te beste opmerking naar mij toe en je voegde er snel achteraan dat het een compliment was. Wat die opmerking precies was wisten we later al niet eens meer, maar ik zag er toen de humor wel van in en kon er wel om lachen. Het ijs was gebroken. We hadden allebei een dubbele beperking en dat schiep een band en die band werd steeds hechter en hechter. Op koningsdag gaf ik je een voorzichtig onhandig kusje en dat was het begin van een mooie tijd.

Je zei op het laatst wel van ik hoop dat je een leuke lieve vrouw vindt. Toen moest ik daar al helemaal niet aan denken en zelfs nu een jaar later vind ik dat lastig. Van de ene kant wil ik dolgraag weer een nieuwe liefde en er oud mee worden, maar van de andere kant vind ik dat ook weer lastig. Voel me soms zelfs schuldig als ik er alleen al aan denk. Dat wisselt per dag. Misschien ben ik er toch nog niet aan toe? Maar die leegte en eenzaamheid vreet ook aan me en daar word ik ook niet echt gelukkig van.

Lieve schat, ik mis je en ik wou dat ik je terug kon halen en goede ogen en oren kon geven.

Veel liefs,

Richard.

Reacties:

Dit artikel heeft helaas (nog) geen reacties.

Schrijf als eerste een reactie:

Geef een reactie:


Door op de knop "Reactie plaatsen" te drukken, ga je akkoord met de algemene richtlijnen voor het plaatsen van reacties. Reacties zullen niet direct op deze pagina verschijnen, deze worden eerst beoordeeld door de website beheerder.