Als je altijd goed hebt kunnen horen en zien en deze functies vallen op latere leeftijd gedeeltelijk of helemaal weg, is dat een enorme klap die je te verwerken krijgt. Je hele leven staat op z'n kop en je weet je geen raad meer, hoe nu verder?
Voor mij gaat dit gedeeltelijk op. Ik ben altijd al behoorlijk slechtziend en slechthorend geweest en ik weet ook niet beter. Toch is mijn zicht de afgelopen 10 jaar behoorlijk afgenomen. Waar ik vroeger met beide ogen redelijk goed kon zien, ik ben nooit goed in getallen en die zeggen me ook weinig of niets, heb ik vroeger zo'n 30 a 40% kunnen zien. Ik reed fiets, brommer, scooter en heb zelfs nog autorijlessen gevolgd. Voor dat laatste zag ik te weinig en kreeg dan ook te horen dat ik veel te veel borden over het hoofd zag.
Iedereen weet wel dat die borden in het verkeer altijd op de meest rare plekken staan en dat je in een auto zowat overal ogen moet hebben om alles te kunnen zien. Ik zei dan ook, als je al die borden nou eens lekker bij elkaar zet, dan wordt het een stuk overzichtelijker. Maar zo werkt dat natuurlijk niet, dus ik ben die auto uitgestapt en dat was het dan. Weer een illusie armer, ik moest het maar met de brommer of scooter doen, want dat kon nog net. Daar baalde ik ontzettend van, want het hebben van een rijbewijs gaf je toch wel de nodige vrijheid en je voelt je aardig beperkt als je dat niet hebt, je bent dan altijd van anderen afhankelijk en je kunt veel dingen niet.
Op den duur leer je er wel zo'n beetje mee leven, het is nu eenmaal niet anders, die brommer gaf me ook wel een gevoel van vrijheid, daarmee kon je ook wel gaan en staan waar je wilde. De snelheid was echter de beperkende factor, je was dan wel lang onderweg. De mijne was dan ook opgevoerd en liep op het hoogtepunt zo'n 110km/h, kijk dat schiet tenminste een beetje op.
Dan wordt je zicht minder en durf je niet meer zo snel te gaan en tegenwoordig is het al helemaal geen optie meer om op een brommer, scooter of zelfs een fiets te stappen. Als je met je linkeroog al helemaal niks meer ziet en het rechteroog is zeer beperkt, dan krab je je toch wel even achter je oren en denk je wel 10 keer na. Met pijn in mijn hart heb ik dan ook afstand gedaan van deze voertuigen en mijn bromfietsrijbewijs, weer een illusie armer.
Vanaf nu moest ik alles lopend, of met het OV doen of iemand met een auto heel lief aankijken. Je bent dan toch een stuk beperkter in je doen en laten en je moet veel meer rekening houden met tijden en dus meer plannen. Op straat lopen was op een gegeven moment ook lastig, met al die obstakels op de stoep en mensen konden aan mij niet zien dat ik het niet meer zag. Toen ik dan eindelijk een tikstok kreeg, ging er een wereld voor me open, iedereen ging netjes aan de kant, auto's stopten netjes voor me. Ik zag mijn stok als een toverstok, steek m uit en de wereld staat stil, behalve ik.
Ik had weer wat vrijheid terug, maar kreeg last van mijn elleboog, door continue dezelfde beweging met de stok te maken, daarom werd de tikstok later vervangen door een taststok, met een bal die over de grond rolt, dat ontlastte mijn elleboog en de stok bleef ook niet overal meer in hangen. Dankzij de stok zien de mede weggebruikers ook meteen dat ik het niet goed zie of helemaal niet zie en kunnen daar dan rekening mee houden.
Helaas gaat dat laatste niet altijd op, omdat men zelf ook niet altijd goed oplet in het verkeer en teveel met hun eigen dingen bezig zijn zoals mobieltjes en dan wil het nog weleens mis gaan. Maar gelukkig gaat het doorgaans wel goed, al sta ik soms wel eens aan de kant van de weg uit te hijgen en na te puffen van "Zo, dat ging ook maar weer net goed en ik heb levend de overkant gehaald".
Mijn onlangs overleden vriendin is op latere leeftijd bijna blind geworden, zij heeft altijd goed kunnen zien en horen en ineens zag en hoorde ze bijna niets meer. Dat was een enorme klap voor haar, ze deed alles, reed motor, auto, fiets en had gewoon een goede baan. Dat viel allemaal weg, want het ging gewoon niet meer. Ze zag het leven dan ook niet meer zitten en wilde eigenlijk maar 1 ding en dat was doodgaan. Hoewel ze niet voor een trein wilde springen of op een andere manier zelfmoord wilde plegen, besloot ze zich dood te drinken met alcohol.
Toen kwam er een lichtpuntje, ze kon naar Het Loo Erf in Apeldoorn, daar konden ze haar leren hoe met deze beperkingen om te gaan en toen bloeide ze ook weer op, ze zag het wel weer zitten om verder te gaan. Daar heb ik haar toen ook leren kennen en we hadden meteen een klik, want we hadden dezelfde beperkingen, alleen was ik daar al veel verder mee. Ze trok zich als het ware op aan mij, hoe ik ermee omging. En we haaden zo'n beetje dezelfde humor en waren het er allebei over eens dat dat je toch wel op de been houdt en we hadden dan ook de grootste lol.
Na ons verblijf op het Loo Erf vielen we allebei eigenlijk wel in een gat, we waren weer op onszelf aangewezen, de begeleiding stopte en nu moesten we het zelf weer doen. We kregen allebei wel thuisbegeleiding, maar dat was maar een paar uurtjes in de week. Daarna kwam Corona nog om de hoek kijken, toen zaten we helemaal in een isolement, gelukkig waren we bij elkaar toen het land voor de eerste maal op slot ging, dus we hadden elkaar gelukkig nog. Samen naar de winkel, boodschappen doen en weer terug naar huis. Na deze periode ging het eigenlijk weer mis voor haar en is ze weer gaan drinken. Pas toen kwam ik erachter dat ze dronk, ze vergat onze afspraken en wist soms niet meer wat voor dag het was.
Dan werd ze weer eens opgenomen in een kliniek, of belandde in het ziekenhuis. In de vele gesprekken die we samen hadden kwam ook naar voren dat ze het leven niet leuk vond en pas veel later kwam eruit dat ze dood wilde. We konden altijd hele gesprekken hebben, over van alles en nog wat en hadden ook de nodige humor. Soms had ze even een opleving, maar dan gebeurde er weer iets en was van die opleving weinig meer over. Ik zei altijd dat het leven inderdaad niet leuk is, er is geen bal aan, maar je moet er iets van proberen te maken, ookal gaat het moeilijk. Haar antwoord was altijd, maar daar krijg ik mijn ogen en oren niet terug. Nee dat is waar.
Ik ben zelfs naar Groningen verhuisd vanuit Sneek om dichter bij haar te zijn, in de hoop dat ze tot inkeer kwam en de jaren die we nog hebben op een leuke manier door te brengen. Maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn. Het afgelopen jaar was behoorlijk zwaar voor me. Het afgelopen half jaar heeft ze doorgebracht in een kliniek in Leeuwarden, maar ook dat heeft niet mogen baten, ze was nog maar net thuis en alles begon weer van voren af aan.
Op een gegeven moment nam ze haar telefoon niet meer op, belde niet terug, deed de deur niet meer open en lag de hele dag maar op het bed, at niet meer. Het enige wat erin ging was de wijn. Ik heb een aantal keren voor een dichte deur gestaan, maar die ging niet open. En afgelopen zondag 10 september kreeg ik een telefoontje, waarvan ik hoopte dat die nooit kwam, maar eigenlijk in mijn achterhoofd wel wist dat die er ging komen, dat ze was overleden.
Dit is wat ze wou en hopelijk heeft ze nu de rust die ze wou. Rust zacht lieve Bianca!
Afgelopen donderdag was de uitvaart, heel mooi en emotioneel.
Nu moet ik de draad weer op zien te pakken en verder gaan met mijn leven, dat valt niet mee in een toch wel onbekende stad waar ik vrijwel niemand ken, de avonden duren ontzettend lang en de weekenden lijken een eeuwigheid te suren. We belden iedere avond en waren meestal in de weekenden bij elkaar, dat is er nu niet meer en dat valt me ontzettend zwaar. Vanwege mijn beperkingen zoek ik ook niet de drukte op en kom er niet of nauwelijks uit. Iedereen zegt wel dat ik er uit moet gaan, maar waarheen dan? Ik ken de stad niet! En bovendien als het er te druk is, raak ik overprikkeld, want dat is een nadeel van gehoorapparaten, alle geluiden worden versterkt en komen hard binnen, waardoor je ook niets meer meekrijgt.
Ik snap de frustraties van Bianca dan ook heel goed, opdeze manier is het leven ook helemaal niet leuk.
Gelukkig heb ik dan 2 a 3 keer in de week de afleiding van de dagbesteding, anders zat ik helemaal in een isolement. Maar de weekenden en de avonden zijn echt een ramp.