Dat het leven niet altijd rozengeur en manenschijn is, is bij de meesten van jullie wel bekend. Iedereen heeft vroeg of laat wel eens van die momenten dat alles lijkt tegen te zitten, niemand uitgezonderd.
Mensen met 1 of meerdere beperkingen hebben dit soort momenten veel vaker, omdat ze ook nog eens moeten dealen met hun beperkingen en het onbegrip en onwetendheid van de omgeving en de maatschappij. Vooral mensen die op latere leeftijd, bijvoorbeeld blind of slechtziend, doof of slechthorend worden, of ineens niet meer kunnen lopen. Dingen die je vroeger allemaal wel kon doen, gaan nu ineens een stuk minder of helemaal niet meer. Dat geeft een hoop frustratie.
Je krijgt te maken met een stuk verliesverwerking en je krijgt te maken met een rouwproces. Kon je vroeger alleen je boontjes doppen, nu heb je de hulp van anderen nodig en ben je veel meer afhanmkelijk van anderen en dat valt niet altijd mee. De meeste mensen willen best wel even een handje helpen, dat is het probleem niet, het is meer dat je een stuk zelfstandigheid kwijt bent.
Zelf ben ik altijd al slechtziend en slechthorend geweest en ik weet eigenlijk niet beter, maar ik heb wel behoorlijk beter kunnen zien dan wat ik nu doe. Ik heb zelfs nog op brommers, fietsen en scooters rondgereden en reed soms met 90 km/h over een fietspad, rakelings bij grote bomen of betonpalen langs. En ben ook weleens met 70 km/u onderuit gegaan omdat ik een bocht mniste en er los grind lag, wat ik dus niet gezien had. Die goede ouwe tijd mis ik iedere dag. Dat je gewoon op je brommer kon stappen en een eind ging rijden, of een boodschapje ging doen op de brommer. Dat was voor mij het hoogst haalbare, want een auto of motorrijbewijs zat er gewoon niet in.
Maar brommer, scooter of fiets besturen gaat nu echt niet meer, zeker niet in een drukke stad als Groningen en het is nu ook een stuk drukker dan bijvoorbeeld 25 jaar geleden. Ik moet nu alles lopend, met het OV of de WMO taxi doen en dus ook weer afhankelijk zijn van anderen en dat betekent toch weer minder vrijheid. Je moet dingen van te voren goed plannen om alles een beetje soepeltjes te laten verlopen. Dit kost meer tijd en energie.
Voor mijn vriendin, Bianca, die in september 2023 is overleden, kwam de klap nog veel harder aan, zij heeft altijd goed kunnen zien en horen, was dan wel nacht en kleurenblind, maar heeft zelfs auto en motor gereden. Zij werd op latere leeftijd bijna blind en bijna doof en dan staat je leven echt helemaal op z'n kop. Dat gaf zo ontzettend veel frustraties, ze moest heel veel dingen weer opnieuw leren, de dingen anders leren doen, meer op de tast werken en dat valt niet altijd mee, zeker niet als je er niet mee bent opgegroeid. En dat was nou juist het verschil tussen haar en mij. Ik leerde haar kennen op het Loo Erf in Apeldoorn en we hadden al snel een klik, we waren een van de weinigen met een dubbele beperking en we begrepen elkaar, dat schiep een band en dat werd uiteindelijk een relatie.
We konden hele gesprekken hebben over van alles en nog wat en vooral de nodige humor hebben over onze beperkingen, we waren allebei wel van de woordspelingen en de woordgrapjes en hadden ook wel zo'n beetje dezelfde humor. Ze trok zich een beetje aanmij op, want ja ik had al veel langer ervaring met de beperkingen, ik wist niet beter. Maar ze heeft mij ook wel het een en ander geleerd en zo leerden we van elkaar. We waren elkaars aanvulling en dat is toch wel het mooiste wat je kunt hebben in een relatie, samen er voor gaan.
Helaas was de frustratie ondanks alles bij haar toch te groot en kon ze dat geen plekje geven. Hopelijk heeft ze nu de rust die ze zocht.
Maar ik moet nu wel alleen verder, mijn familie kijkt al ruim 20 jaar niet meer naar me om, ik zou ook niet eens weten of ze nog leven. Maar dat boeit me ook niet zo, zo leuk was de familie nou ook weer niet, allemaal haat en nijd en gunden elkaar het licht niet in de ogen. Veel vrienden heb ik ook niet en mijn netwerk is ook best wel klein. Ik heb 2 jaar geleden een megastap gezet door van Sneek naar Groningen te verhuizen, om dichter bij mijn vriendin te zijn en nu zit ik hier alleen in mijn flatje en ken verder niemand. Ja je komt weleens een buurman of buurvrouw tegen als je buiten bent en dan maak je wel even een praatje en dat is het dan ook. Een paar maanden geleden nog een buurvrouw uitgenodigd voor een bakje koffie of thee, maar dat is tot op heden nog niet gebeurd.
Verder ken ik de stad nog steeds niet zo heel goed, ik weet inmiddels hoe ik in het centrum kom, lopend of met de bus of taxi en ik weet het stadspark te vinden en natuurlijk de winkels voor de boodschappen. Groningen is best wel een drukke stad en nu helemaal omdat ze met de ring zuid bezig zijn en er veel wegen zijn afgezet of omgeleid. Het is best wel druk in de stad. Allemaal obstakels op de stoep en soms moet je op het fietspad lopen, terwijl de fietsers rakelings bij je langs zoeven, doodeng, maar je moet er toch even doorheen om bij de winkel te komen en je moet ook weer terug.
Omdat ik een taststok heb, ga ik ook niet zomaar voor de lol er uit om een ommetje te maken, ik moet echt wel een doel hebben. Het lopen met een stok vergt toch de nodige inspanning en concentratie en je krijgt weinig van de omgeving mee en ik moet het toch nog steeds hebben van visuele herkenningspunten om mijn weg te vinden en om te weten waar ik ben. Ik probeer weleens een navigatie app op de telefoon uit, maar die geven me meer frustratie dan dat het me wat oplevert en je wordt niet altijd de juiste richting op gestuurd.
De routes die ik nu ken heb ik eerst samen met een begeleidster gelopen en dat is wel fijn, want dan kun je eerst aan de schouder of arm meelopen en je focussen op herkenningspunten. Het plan was dan ook om een vrijwilliger te zoeken die samen met mij gaat wandelen, zodat ik nog meer van de stad kan verkennen. Maar helaas de spoeling is dun en die paar die zich gemeld hadden, haakten na 1 keer wandelen al af, dus daar heb je ook niks aan. De begeleidsters die ik heb hebben niet altijd veel tijd om te wandelen, hun uren zijn ook maar beperkt en ze hebben veel meer afspraken op een dag.
Dus het gevolg is dat ik er heel weinig uit kom, alleen als het echt niet anders kan of moet, bijvoorbeeld om naar de winkel te gaan. Dat doe ik tegenwoordig ook al met een begeleidster, dat is toch een stuk prettiger en het scheelt bakken met energie en frustraties, want ook in de winkels zie ik bijna niets meer en het is gewoon heel handig om 2 goede ogen bij je te hebben om de aanbiedingen en de prijzen te spotten, want in de supermarkt word je genaaid waar je bij staat. En met een begeleidster winkelen is een stuk gezelliger dan in je eentje. Leuk ga ik boodschappen doen nooit vinden, maar dit maakt het zo wel een stuk aangenamer.
Gelukkig heb ik wel de dagbesteding, hier vlakbij in Onnen, van Gehoord en Gezien, waar ik mijn draai volledig heb gevonden en waar ik 3 dagen per week te vinden ben en lekker met hout en klusjes in de weer ben. En daar ben ik ontzettend blij mee, want anders zat ik de hele week in mijn eentje thuis en daar wordt geen mens vrolijker van. Maar een week heeft meer dagen en dan ook nog een heel weekend en vooral dat laatste en de avonden vallen me steeds zwaarder.
Er komt wel 2 keer per dag thuiszorg over de vloer om mijn ogen te druppelen, dus dan heb je toch weer even een contactmomentje en met de meeste dames heb ik ook de grootste lol, maar ja na 10 a 15 minuten zijn die weer weg en ben ik weer alleen. Ik vermaak me op zich prima alleen, maar heb ook weleens behoefte aan wat aanspraak en wat meer diepgang. Een knuffel zou ik ook al heel erg fijn vinden.
Tja het liefst zou ik weer een lieve vriendin willen hebben, maar die pluk je ook niet zomaar van de straat natuurlijk en ik kom amper buiten en ga ook amper naar gelegenheden, hoofdzakelijk vanwege de drukte. En aangezien ze nog niet in een rij voor mijn deur staan, wordt dat lastig. Via Capido, een online dating site, probeer ik dan wel in contact te komen, maar dat valt ook vies tegen. Uiteindelijk zelf maar bezig een dating website op te zetten, maar dat is ook een tijdrovend proces en kost ook heel veel inspanning en energie, en vaak werkenm ijn ogen ook niet echt mee. En aangezien ik alles in mijn eentje doe, noodgedwongen, duurt het gewoon heel erg lang en soms duurt het me dan ook gewoon te lang, maar het gaat gewoon niet sneller, want je wilt het natuurlijk ook goed doen, aan half werk heeft niemand iets. Die site is niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen en met name de mensenm et 1 of meerdere beperkingen.
Mensen roepen heel gauw van positief denken en blijf positief, maart hoe goed ik mijn best ook doe, dat lukt me niet altijd meer, de wereld verandert, mensen zijn steeds meer in zichzelf gekeerd, hebben een kort lontje, alles wordt duurder, er kan steeds minder, de dreiging van oorlog en chaos wordt steeds groter, ofwel het wordt er gewoon niet leuker op.
En dan krijg je buiten op straat ook nog te horen dat je uit moet kijkenm et die stok! Euh hoe dan? Volgens mij moet iedereen om mij heen uitkijken, ik zie het niet meer en dat is al frustrerend genoeg en dan krijg je ook nog zo'n domme opmerking naar je hoofd geslingerd. Van een klein kind kan ik het verwachten, als die roept van "Meneer kijk uit!", maar van een "volwassen" persoon zou je toch wel iets beters mogen verwachten lijkt me. Dat kind weet helaas niet beter, dat is niet opgevoed door de ouders, maar blijkbaar die volwassene ook niet.... zucht.
Ik merk in ieder geval dat ik steeds minder de kracht kan vinden om positief te blijven, heb steeds minder zin in dingen, vind dingen steeds lastiger en kanmoeilijk de fut vinden om iets aan te gaan pakken. Ik merk dus dat ik er een beetje in blijf hangen. Ik zit niet lekker in mijn vel, mijn lijf doet aan alle kanten pijn en ben ook wel redelijk snel moe. De energie gaat er een beetje uit.
Het is dat ik er het geld niet voor heb, maar anders zou ik ook een flinke hoeveelheid sterke drank inslaan en m op het zuipen zetten en op een gegeven moment ook niet meer eten en dan vinden ze me vanzelf wel een keertje. Geeft in ieder geval minder rommel dan van een flat af springen of voor de trein stappen. Soms ben ik het leven best wel zat en vind ik het ook helemaal niet leuk meer. En dan komen zulke gedachten op zetten.
Positief blijven, tja hoe dan?????
