Richard Sikkes

Het was vandaag weer een bijzonder "geprikkelde" dag. Soms heb je weleens van die dagen, waarbij het lijkt alsof alles gewoon teveel is en je snel overprikkeld kunt raken. Blijkbaar had ik vandaag zo'n dag.

De dag begon goed, zeker sinds ik mijn nieuwe bed heb en er heerlijk op slaap en vrijwel zonder pijn en toch wel uitgerust wakker word, het bed uit stappen, naar de wc gaan, kleren aandoen en koffie maken en een klein ontbijtje nemen. Wachten op de thuiszorg en later op de taxi die me naar de dagbesteding in Onnen zal brengen.

Vaak is de taxi al de eerste bron van frustratie en ergenis, vandaag weer eens opgehaald in zo'n Fiat bus, waarvan de vullingen je gebit uit rammelen en je zowat een hernia hebt als je op de plaats van bestemming bent aangekomen. Zo'n rotbus wil ik het liefst zo snel mogelijk weer uit, maar als de chauffeur eerst nog ruim 2 minuten wacht bij een klant voordat ie weer verder gaat en het erg druk in en om de stad is, groeit de frustratie. Ik was dan ook heel blij dat ik op de plaats van bestemming was, weer even bijkomen.

Dat bijkomen was helaas van korte duur, want er stond een uitje gepland, waar ik even geen rekening mee had gehouden. Op zich zijn uitjes altijd wel leuk, daar niet van, maar ik had voor mezelf al een hele planning gemaakt wat ik allemaal wilde gaan doen die ochtend. Moest dus even weer schakelen. Een uitje is ook wel weer leuk en even wat anders. We gingen met de hele groep bij een oud vrijwilligster en haar man op bezoek om hun nieuwe huis te bewonderen.

Nadeel van groepsuitjes is dat het al snel een "kippemnhok" wordt omdat iedereen door elkaar gaat kleppen. Ik kan daar zo slecht tegen, bovendien een vreemde onbekende omgeving, andere geluiden en je voelt je al snel ongemakkelijk. Als je dan ook nog eens helemaal niks kunt volgen van de gesprekken omdat alles door elkaar gaat, groeit de frustratie. Het liefst wil ik dan meteen weg, maar dat vind ik dan ook wel weer sneu voor degenen bij wie we op bezoek zijn. Uiteindelijk de gehoorapparaten maar uitgezet, maar dan hoor je ook helemaal niks, alleen wat gestommel op de achtergrond, je hoort dan dat er druk gepraat wordt, maar het komt niet meer zo hard binnen. Volgen kon ik het toch al niet en die dingen uitzetten bracht wel weer wat rust in mijn hoofd.

Op een gegeven moment gaan mensen tegen mij praten, maarja ik hoor niks, dus reageer ik niet. Dan wordt er op mijn schouder getikt en doe ik snel de hoorapparaten weer aan, dat duurt even, want die dingen moeten weer even opstarten. Oef meteen weer die herrie in mijn oren, pfff hou nou eens gewoon je klep. De vraag die me gesteld werd was of ik nog een tweede bak koffie wilde, ja is prima, maar diep van binnen wilde ik gewoon weg. Na de koffie kregen we allemaal een rondleiding door het huis, dat was wel even een welkome afleiding.

Na de rondleiding gingen we weer terug naar de auto's en reden we weer terug naar de dagbesteding en kon ik eindelijk even bijkomen van alle prikkels. Het was inmiddels etenstijd, dus gegeten en een bak koffie en daarna weer onze eigen vertrouwde dingen doen, voor mij werd het weer naar mijn vertrouwde domein, de houtwerkplaats.

Maar na zo'n overprikkeling blijf je er best nog wel lang last van houden, merkte ik wel. Geluiden zijn al snel te veel, vooral de geluiden die anderen maken met machines of gereedschap. Je probeert na te denken, maar dat lukt dan ook even niet zo goed meer, je kunt je niet concentreren en dat geeft ook weer de nodige frustratie. En al hoe lief anderen het ook allemaal bedoelen met eventuele oplossingen, het werkt gewoon even niet.

Wat is dit? Het begin van een burnout? Ik merk dat ik de laatste tijd minder prikkels kan hebben, misschien teveel spanningen? Ik zit nog steeds op de uitslag van het darmonderzoek te wachten, die maar niet komt. Die zou ik afgelopen maandag al krijgen, maar is met een week uitgesteld. Vanmiddag werd ik gebeld door de kliniek met de mededeling dat ze me de komende maandag ook geen uitslag konden geven omdat het erg druk is bij het lab en ze weinig personeel hebben. Zucht, gaan we weer, waar is iedereen? Werkt er eigenlijk nog wel iemand in dit land? Je krijgt zo langzamerhand de indruk dat er niemand meer werkt of wil werken. Maar dit soort spanningen doet er natuurlijk ook geen goed aan, bovendien zijn mijn klachten ook niet minder geworden en heb ik te maken met een huisarts die vastzit in haar gedachten. Dus dat schiet allemaal niet erg op.

Dan speelt nog mee dat mijn vaste begeleidster, met wie ik alruim 3 jaar samenwerk en een hele goede band heb opgebouwd, vertrekt omdat haar contract niet verlengd wordt. Niet dat ze haar werk niet goed doet, dat deed ze juist heel goed en heb juist veel aan haar te danken. Dit vind ik zo jammer, want zo wordt een hele goede kracht en een hoop kennis de deur uit gezet. Zij moet nu maar weer zien om ergens anders aan de bak te komen, maar dat valt ook niet mee als je 55+ bent, dan ben je eigenlijk al grotendeels afgeschreven en dat terwijl men overal zit te springen om personeel.

Het weer zit momenteel ook niet echt mee, trieste donkere dagen voor kerst, gister en vandaag waren wel heel erg triest, regen harde wind, koud, geen zon, daar word je ook niet vrolijker van. Als het zulk donker takkeweer is, wordt mijn zicht een stuk minder en om 16:30 gaat voor mij de avondklok al in, want dan is het buiten vrijwel donker en dan zie ik buiten al helemaal niks, dat wordt dan binnen blijven en pas om 9 uur de volgende morgen weer een poging wagen om er uit te gaan.

In Sneek ging ik s'avonds nog weleens naar buiten om boodschappen te doen, maar daar kende ik het wel op mijn duimpje en kon ik de route vrijwel blind lopen, maar nu hier in Groningen, waar het overigens ook nog eens een stuk drukker is dan in Sneek, durf ik dat niet in mijn eentje, dan moet er al iemand met me mee.

Maar later vanmiddag toch nog wel iets kunnen doen in de werkplaats en merkte ik ook dat de spanning en de prikkels wat afnamen. Maar dan de taxirit weer terug naar huis, dit keer wel weer een normale bus, een Mercedes, altijd goed, maar het was behoorlijk druk op de weg met fietsers en auto's, iedereen wilde naar huis blijkbaar. Pas toen ik eindelijk thuis was gingen de prikkels en de spanningen weg. Nou ja weg? dat ook weer niet helemaal, maar ze werden wel een stuk minder en zo kom je toch langzaam weer tot jezelf, pffff wat een dag!

Ja ik vind het gewoon ontzettend lastig in groepen en drukte, van de ene kant vind ik het best wel gezellig en dan heb je ook wat aanspraak, maar aan de andere kant gruwel ik er ook enorm van vanwege de prikkels omdat gesprekken weer eens lekker doormekaar lopen. In m'n eentje vind ik ook niet leuk, maar van de andere kant ook best wel lekker rustig. Ik vind dat soms best wel moeilijk hoor, het ene moment denk ik van ik wil stoppen met die groepen, laat mij maar lekker in m'n eentje m'n ding doen, maar op het andere moment vind ik een groep ook wel weer leuk en gezellig en heb ik even geen zin om alleen te moeten werken. Soms is ook compleet de motivatie weg en dat is eigenlijk ook niet echt een goed teken.

Het is nu weer weekend, even weer bijtanken en op adem komen, zien we maandag wel weer wat de week me dan weer brengt. Het komende nieuwe jaar brengt me misschien wel weer iets moois, maar daar kan ik helaas nog niets over loslaten, het enige wat ik daarover kan zeggen is dat het een hele spannende uitdaging wordt met hopelijk een heel mooi resultaat.

 

Naam:

Woonplaats:

Emailadres:

Je reactie:

Door op de knop "Reactie plaatsen" te drukken, ga je akkoord met de algemene richtlijnen voor het plaatsen van reacties. Reacties zullen echter niet direct op deze pagina verschijnen, deze worden eerst beoordeeld door de beheerder.