Op 10 september 2023 is Bianca, mijn vriendin op 64 jarige leeftijd overleden, dat is dus vandaag precies een half jaar geleden en ook nog eens uitgerekend op een zondag.
Het voelt voor mij nog steeds als de dag van gister dat ik dat telefoontje kreeg waarvan ik hoopte dat ik m nooit zou krijgen. Die avond stortte mijn wereld compleet in en stond alles even stil. We hadden zulke mooie plannen, samen leuke dingen doen en de jaren die we nog hebben er iets moois van zien te maken. Ik ben zelfs vanuit Sneek naar Groningen verhuisd om dichter bij haar te zijn en elkaar vaker te kunnen zien, want voor ons was reizen met het OV wel een dingetje, zeker als alles op de schop is. Maar helaas is ze veel te vroeg heengegaan.
En nu zit ik hier alleen in Groningen, wat me overigens prima bevalt door, maar ik had toch duidelijk andere toekomstplannen. Gelukkig heb ik de dagbesteding nu dichter in de buurt en kan ik er vaker naartoe.
Ik mis de telefoontjes, de grappen en grollen en de woordspelingen en vooral ook de humor, de gezelligheid de oeverloze gesprekken die we samen konden hebben de hele dag door, de aanrakingen, de complimentjes, ook de sarcastische. Ik mis m'n "kacheltje" in bed, waar ik zo heerlijk tegenaan kon kruipen.
De avonden en vooral de weekenden duren ontzettend lang en dat zijn nou net de momenten dat ik haar het meeste mis, meestal waren we in het weekend bij elkaar en door de week belden we s'avonds altijd even(!), dat even mag wel je met een korreltje zout nemen, meestal waren de telefoontjes langer dan 2 uur, het record staat op 6 uur. ;-)
Maar goed, ik moet toch verder met mijn leven, al valt dat niet alttijd mee, de kerst periode en de jaarwisseling vielen me ook erg zwaar, was in die periode mezelf ook niet meer, kon weinig prikkels hebben, voelde me zwaar depressief en heb wel momenten gehad dat ik dacht ik wil zo niet langer, ik wil naar Bianca toe. Ik ben toen op de vraag blijven steken van "hoe dan?".
Uiteindelijk is het dan 1 januari geweest en komt het "normale" leven weer op gang en sindsdien gaat het heel langzaam aan weer wat beter met mij, voel me nu ook weer wat meer ontspannen en kan ook weer meer prikkels verdragen. Natuurlijk blijf ik haar missen en dat zal ook altijd wel zo blijven, net als ik mijn ouders en mijn zoontje mis, die zal ik nooit meer terugzien, ja misschien in het hiernamaals, maar dat is ook niet zeker. En ja mis mijn 2 dochters ook, maar zij leven nog en wie weet zie ik ze ooit nog eens voordat bij mij het zicht of het licht uitgaat.
Een half jaar alweer, de tijd vliegt, want ik weet het nog als de dag van gisteren. Langs deze weg wilde ik er even bij stilstaan ten nagedachtenis aan haar.