Al jaren is de Kerstperiode voor mij een ware kwelling en daarin ben ik vast en zeker niet de enige, ik weet dat er veel meer mensen zijn die deze periode precies zo ervaren als ik. Hieronder zal ik uitleggen waarom het voor mij zo voelt.

In mijn jeugd vond ik deze periode de mooiste tijd van het jaar, het had toch wel iets magisch, al die versieringen, lapjes en mooi opgemaakte kerststukjes en natuurlijk al dat lekkere eten. Als kind mocht je dan ook meer dingen, wel moest je je netste kleren aan wat moeders zorgvuldig had uitgezocht om je er netjes uit te laten zien. Die nette kleren zaten helemaal niet lekker, maar ik voelde me altijd wel het mannetje. En wat je je nu helemaal niet meer voor kunt stellen in deze tijd, was dat je als 7 a 8 jarige ook 1 sigaret mocht roken. Dat was toen al een hele belevenis op zich. Tegenwoordig staat dat gelijk aan kindermishandeling, maar ik praat dan ook over de jaren 70 / 80 van de vorige eeuw.

Er werd kerstmuziek gedraaid, de kerst LP's werden uit de kast gehaald en helemaal grijs gedraaid, dat was nog in een tijd dat er nog echt gezongen werd en ver voor het rappen en het AI gebeuren, toen was alles nog echt.

Naarmate je als kind ouder wordt, begin je ook meer dingen op te merken en er bewust van te worden en je beseft dat er toch een aantal zaken zijn die niet kloppen. De dagen voor Kerst begon de sfeer in huis langzaam te veranderen, mijn ouders waren gestresst, karren vol boodschappen werden in huis gehaald alsof ze een heel weeshuis moesten voeden, we waren maar met z'n 3en. Dagenlang werd er gediscusseerd over wat er zoal op tafel moest komen en wie wat zou gaan doen.

Tijdens de kerstdagen stonden mijn ouders al vroeg in de keuken om alles klaar te maken voor die dag. De keuken was net een slagveld en zwaar verboden gebied voor mij. Ik hoefde het niet in mijn hoofd te halen om er ook maar 1 stap te zetten. Pfff doe even normaal zeg! Waarom al die opwinding en stress? Ik begreep het niet.

Na alle voorbereidingen voor het eten, was het elk jaar een verplicht nummertje, het vreselijke bezoek aan de familie, dat betekende steenvast mooi gaan zitten en pootjes geven. Hup snel weer door naar de volgende stop, familie die je maar 1 keer per jaar zag en die je helemaal niet mocht. Aan het einde van de dag keerden we weer huiswaarts en werd al het eten opgewarmd en op tafel gezet. Na het eten was het niet van even lekker uitbuiken op de bank, nee, de rommel moest meteen opgeruimd worden. Maar goed, dag 1 was eindelijk voorbij.

Maar in Nederland vieren we 2 dagen Kerst, dus de volgende dag begon het riedeltje weer gewoon opnieuw, met het enige verschil dat we naar andere familie gingen en een eindje gingen toeren. s'Avonds kon ik eindelijk die nette kleren uitdoen. Kerst was weer voorbij.

Ik weet nog goed die keer dat mijn vader bij de slager een reerug had besteld en uren ermee bezig was om hem klaar te maken. Ja dat is lekker hoor ik hem nog zeggen. Ik had alleen maar het beeld van Bambi voor me en gruwelde bij het idee dat ik straks Bambi op moest gaan eten. Tijdens het eten, sneed ik een klein stukje van het vleef af en proefde het. Bah moet dit nou zo speciaal zijn? Ik vond het helemaal niks, droog en taai en door het beeld van Bambi, arme Bambi smaakte het naar karton. Ik trok een behoorlijk vies gezicht en mijn vader werd kwaad, pakte de pan op en smeet hem richting mij. Gelukkig wist ik net op tijd de pan te ontwijken waarna die met een doffe klap tegen de muur knalde en op de grond viel. "Ondankbaar rotkind!" schreeuwde hij en stoof de kamer uit, mijn moeder er achteraan natuurlijk om de boel te sussen.

We hebben daarna nooit meer reerug gegeten en hij heeft daarna ook zijn excuses aangeboden voor zijn gedrag, ik was het gewend, hij kon zo ineens uit z'n slof schieten en dan met dingen gaan gooien. Zo heb ik al veel voorwerpen voorbij zien vliegen en uiteen zien spatten tegen een muur. Misschien is dat wel de reden dat mijn reflexen zo scherp zijn. Iedere keer accepteerde ik zijn excuses, tja wat moet je ook als minderjarige? Het incident met de reerug pan gebeurde toen ik 11 was, zou ie dat nu in deze tijd doen, dan kreeg ie m of terug of een vette aanklacht wegens mishandeling of erger.

De jaren daarop werd Kerst minder stressvol en werden de menu's eenvoudiger, de verplichte familiebezoekjes namen af en mijn vader wist zijn woede beter onder controle te houden. Toen ik eindelijk het huis uit was en een vriendin had, kon ik Kerst thuis mooi omzeilen en maakte ik Kerst op een andere manier mee bij de ouders van mijn vriendin. Toen we samen gingen wonen, vierden we Kerst gewoon bij ons thuis met elkaar en onze 2 kinderen, niks geen stress in de keuken, gewoon iets eenvoudigs wat we allebei lekker vonden.

Nadat mijn vader was overleden en mijn huwelijk was gestrand, vierde ik Kerst met mijn moeder, ook niks geen idiote poespas, gewoon eenvoudig en lekker eten en zeker niet teveel. Toen ook zij later overleed, was ik alleen en deed er niet veel aan, gewoon een pizza en een paar flesjes bier, dat was prima voor mij. Later kwam ik in een beschermde woonvorm van de GGZ terecht en vierde Kerst in een groep. Ik raad je aan om nooit, maar dan ook nooit een dinner bij te wonen in een GGZ setting, dat is een complete ramp. Helemaal als de organisatie niet lekker loopt en iedereen maar mag pakken wat hij of zij wil. Sommigen zijn blijkbaar bang dat ze tekort komen, dringen voor en scheppen hun bord meerdere keren helemaal vol, alsof ze maanden niks hadden gegeten. Ik ben dan ook snel weer weggegaan, dit is niet mijn ding hier en dan heb ik het nog niet eens over de te grote groep.

Toen ik weer een relatie kreeg, vierden we Kerst met z'n 2en of waren we op bezoek bij haar dochter in Amsterdam. Later kreeg ik een relatie met Bianca en Kerst leek eindelijk weer rustig en normaal te worden, we waren altijd met z'n 2en, de ene keer bij mij thuis in Sneek, het andere jaar bij haar in Groningen. Gewoon eenvoudig met kleine dingetjes en zonder al teveel poespas en stress. De laatste Kerst met haar was hier bij mij thuis, in het jaar daarna overleed ze en werd Kerst nooit meer hetzelfde.

Sindsdien zie ik elk jaar weer tegen deze periode op, de dagbesteding is 1 a 2 weken dicht, maar gelukkig loopt de thuisbegeleiding gewoon door. Afgezien van de thuiszorg en de begeleiding komt er niemand even om het hoekje kijken. Iedereen is druk met zijn of haar eigen ding en familie. Mijn eigen familie heb ik al ruim 20 jaar niet meer gezien of gesproken en ik zou eerlijk gezegd ook niet eens weten of ze nog in leven zijn of niet en eerlijk gezegd boeit het me ook niet eens meer. Mijn eigen kinderen heb ik ook sinds Corona niet meer gezien of gesproken en ik zou ook niet weten waar ze nu zijn en hoe het met ze gaat, dat is jammer en ik hoop ook iedere dag dat ze op een dag voor mijn deur staan, de deur zal altijd voor ze open staan.

Maar deze Kerst heb ik ook weer overleefd, sterker nog: ik heb voor een flinke afleiding gezorgd en ben daar druk mee bezig geweest. Het bouwen van mijn nieuwe IKEA kledingkast, maar daarover zal ik in een volgend artikel over schrijven, eerst nog even verder over de Kerst.

Mij is altijd geleerd dat Kerst een periode is van liefde, vrede en bezinning. In mijn ogen is het nu tegenwoordig meer een uit de hand gelopen babyborrel. Waarom kunnen we deze periode wel lief en aardig voor elkaar zijn en slaan we elkaar de rest van het jaar de hersens in? Wat nou vrede op aarde? Het is overal onrustig in de wereld, zelfs met Kerst worden mensenlevens niet gespaard, de bommen blijven gewoon vallen, de hongersnood is en blijft gewoon bestaan, een schril contrast met sommige overvloedige kersttafels. Hoe kun je nog met droge ogen genieten van je kerstdinner als je weet dat elders in de wereld mensen doodgaan van de honger? Hoe kun je met droge ogen zeggen dat je de ander lief hebt, terwijl er duizenden mensen eenzaam en alleen de kerst doorstaan?

Voor mij is Kerst allang niet meer wat het vroeger was, de magie is er volledig vanaf. Ik ben dan ook altijd weer blij als het weer 2 Januari is, dan is de gekte weer voorbij en kunnen we weer over naar de orde van de dag, dan begint het normale leven weer.

Foto's bij dit artikel: