Ja het was vandaag weer eens zover, de periodieke APK voor mijn ogen, ofwel de onvermijdelijke oogdrukmeting en de daarbij horende ongemakken. Samen met mijn begeleidster ben ik vanmiddag weer bij het UMCG geweest.

Eerst kreeg ik een gezichtsveld onderzoek. Bij binnenkomst werd er meteen door de verpleegkundige geroepen dat we snel klaar zouden zijn. Huh heb ik dit goed gehoord? Ik weet dat ik naast mijn ogen ook nog een gehoorprobleem heb. In mijn hoofd spoelde ik de zojuist gemaakte zin een paar keer af. Zei ze dat echt? Ik was even met stomheid geslagen. Deze woorden zouden niet misstaan uit de mond van een ongeinteresseerde puber dan uit de mond van een lieftallige verpleegkundige.

Ik besloot om er maar geen drama van te maken en maar een beetje met wat grappen en humor het voorval proberen te vergeten. Maar voor mijn gevoel was hiermee ook meteen het onderzoek verpest, ik kon me niet goed focussen op het onderzoek. Gelukkig duurde deze marteling niet lang. Daarna liepen we weer naar buiten, we moesten nog een uur wachtn voor de volgende afspraak/

Na dat uur wachten verschenen we weer op onze afspraak en ja hoor dat was de onvermijdelijke drukmeting. Maar deze keer ging het anders, eerst werd de druk gemeten met zo'n luchtdruk apparaatje. Blijkbaar hebben ze nu eindelijk vertrouwen in die meting want ik kreeg deze keer niet de gevreesde marteling met dat felle licht en dat blauwe staafje.

Wel werd nog even in mijn ogen gekeken, maar ook dat ging deze keer best wel relazed. Ze gebruikte niet meteen de stand vuurtoren, maar liet het licht heel fijn gedempt, genoeg voor haar om in mijn oog te kunnen kijken en genoeg voor mij om het te kunnen verdragen. Zonder ook maar 1 traan te laten heb ik dit onderdeel doorstaan. En wat ik ook heel fijn vond was dat ze de lichtovergang van donker naar licht heel geleidelijk liet gaan. Waar je voorheen vanuit het pikkedonker in de spotlights werd gezet, was dat deze keer heel anders. Wauw een oogarts die rekening houdt met de kleinste dingen en eentje die zich voor kan stellen dat het voor de patient niet prettig is als ie ineens in de spotlights wordt gezet.

Maar iets wat me nog veel meer zorgen baart is niets vergeleken met die onhandige domme opmerking van de verpleegkundige. De uitslag van dit bezoek aan het UMCG. De oogdruk links was 30, rechts 20 en dat is te hooog. De druppels lijken hun werking te verliezen. Ik krijg er nu een pilletje bij, maast de 3 oogdruppels die ik al heb. Nee jongens, dit is niet leuk meer. Het bevestigt mijn vermoedens, langzaam gaat het licht uit.

Ik heb mijn gezichtsvermogen in nog geen 15 jaar van 30% zicht naar 9% zicht zien gaan. Steeds meer dingen moest laten. Het ene moment zit je nog vol verwachting achter het stuur van een lesauto om voor je rijbewijs te gaan en rijd je nog rond op een snelle Zundapp. Later werd de Zundapp vervangen door een fiets, die later weer vervangen werd door de benenwagen, WMO taxi en Valys.

Gezichten herken ik allang niet meer. Ik kan op staat lopen en je compleet voorbij lopen, niet omdat ik je negeer of niet wil zien, maar ik herken en zie je gewoon niet en al helemaal niet als je je niet kenbaar maakt, dan ben je voor mij gewoon een schim die opgaat in de omgeving. Dit is voor mij ook erg frustrerend, hoe vaak ik wel niet op iemand ben afgestapt waarin in meende een bekende te zien. En dan iedere keer weer die teleurstelling dat het degene niet is en je je weer kapot schaamt omdat je het weer niet goed gezien hebt. Daar ben ik maar mee gestopt want het maakt je alleen maar onzekerder.

Goed, ik ga blind worden, dat zwaard hangt al zo'n 15 jaar boven mijn hoofd, maar wanneer hij met een oorverdovende klap naar beneden valt, weet niemand. Wat als het licht definitief uitgaat? Hoe moet het dan? Kan ik mijn toekomstige vriendin nog zien of moet ik er een beeld van proberen te vormen op basis van wat ik voel? De wereld is dan zo compleet anders, daar kunnen wij zienden zich geen enkele voorstelling van maken.Je moet alles weer opnieuw gaan leren, maar dan op een andere manier, meer op gevoel en orientatie.

Voor mij is deze wetenschap best wel beangstigend, ik doe heel veel dingen nog gewoon op zicht, al dan niet met vergroting. Als ik mijn zicht volledig kwijtraak, dan wordt programmeren een heel erg lastig verhaal om maar een ding te noemen. Ik moet dan weer afstand doen van dingen die ik leuk vond om te doen maar die ik nu dan echt niet meer kan doen. Goed ik kan dan wel meer mensen gaan irriteren met mijn blogs en dat zal dan denk ik ook wel gebeuren.

Dus wat mij betreft mag die blindheid voorlopig nog wel wegblijven.