Vorige week woensdagavond was het me eindelijk gelukt om een monstertje te nemen van mijn ontlasting voor de ontlastingtest van de huisarts. Voor een blinde of slechtziende is het wel een dingetje om dit te doen, maar het is me dan toch gelukt om het niet zo frisse klusje zelf te klaren.

De volgende morgen het buisje naar de huisarts gebracht en zou dan dinsdag (gister) de uitslag krijgen. Ik had al besloten om dan woensdag (vandaag dus) samen met mijn begeleidster te gaan bellen voor de uitslag, dan ben ik in ieder geval niet alleen als het al foute boel blijkt te zijn. Maar het liep even iets anders want gistermiddag kreeg ik de uitslag via email binnen en toen was ik wel alleen.

Ik besloot toch die beveiligde mail te openen. Wij blinden en slechtzienden worden nou niet bepaald gelukkig van dit soort beveiligde emails, waarbij je een code moet overnemen vanuit een email of SMS. Mijn geluk was dat ik het liefst op een normale computer werk en daar best wel handig in ben, al zeg ik het zelf. De code werd naar mijn mail gestuurd en met selecteren, kopieeren en plakken is het me dan toch gelukt om die beveiligde mail te openen. Ja ik kon nu eenmaal niet wachten tot de volgende dag, daarvoor was mijn nieuwsgierigheid te groot.

In de mail stond dat de waarden iets verhoogd waren en dat de huisarts er geen conclusie uit kon trekken en stelde voor om verder onderzoek te laten doen in het Martini Ziekenhuis in Groningen. Dat is hier vrijwel om de hoek, dus dat is dan wel weer makkelijk. Ik moest dan wel even reageren om akkoord te gaan met dit voorstel, dus dat heb ik dan maar gedaan.

Ik had gehoopt dat ik meer te weten zou komen over wat er nu precies aan de hand is, waardoor het komt dat ik deze klachten heb (opgeblazen gevoel, slechte eetlust, boeren en winderigheid, onregelmatige ontlasting) en wat er mogelijk aan gedaan kan worden zodat mijn klachten weer zouden gaan verdwijnen en ik me weer beter en normaler ga voelen. Maar helaas ik weet nog steeds niets, erg frustrerend allemaal en er spoken allerlei gedachten door mijn hoofd.

Mijn moeder die ook destijds mijn leeftijd had, kreeg eerst ook dit soort klachten en dat ging van kwaad tot erger, totdat de ontlasting er helemaal niet meer uit wilde. Allerlei onderzoeken moest ondergaan en uiteindelijk de diagnose darmkanker kreeg waardoor er een flink stuk darm verwijderd moest worden en vervangen werd door een grote dubbele stoma, waar ze ook weer de nodige ellende en gedoe mee heeft gemaakt. Ze moest de nodige chemo's ondergaan en was daar altijd best wel ziek van. Ze had een mooie bos haar, maar daar was al snel niets meer van over, ze kreeg dan ook een pruik aangemeten of liep rond met een hoofddoekje. Haar conditie ging achteruit en werd slechter ter been en kreeg een rollator en een scootmobiel. Autorijden ging niet meer, dus was die scootmobiel wel een uitkomst. Helaas heeft ze daar niet lang plezier van mogen hebben, want ze haalde de 60 jaar niet.

Dit alles staat mij natuurlijk nog vers in het geheugen, ookal is het zo'n 20 jaar geleden dat ze die diagnose kreeg. Ik zie die lijdensweg nog steeds voor me. Wat een taaie dappere vrouw was dat! Ze onderging alles, ze wilde nog niet gaan, ze deed ook mee aan allerlei onderzoeken en experimentele chemo's, ondanks dat ze er altijd zo ziek van werd. Uiteindelijk kwam ze in het ziekenhuis terecht en daarna in het hospice, daar heeft ze ruim een halfjaar gelegen. Het ging steeds slechter en slechter en ik kwam iedere dag bij haar op bezoek, na de dagbesteding en daarna weer naar mijn huis in Balk. Ze kreeg uiteindelijk steeds meer pijn en last en de morfinepomp moest steeds harder z'n best doen.

Op een dag wilde ze niet meer, ze was er wel klaar mee, ze wilde gaan en gaf de strijd op. Ik kan me de dag nog goed herinneren dat ik afscheid van haar nam, de rit naar huis was behoorlijk emotioneel en moest zelfs een paar keer stoppen om de tranen weg te vegen, want ik zag niets meer. Ik was dan ook blij dat ik weer thuis was na zo'n 3 kwartier rijden, normaal deed ik er een half uur over, van Sneek naar Balk.

Mijn buurvrouw Annie, met wie ik nog steeds contact heb, heeft me opgevangen. De volgende dag ging ik bij haar op bezoek, ze had eten gemaakt en tijdens het eten kregen we een telefoontje dat ze was overleden. Oke ze heeft nu rust en hoeft niet meer te lijden. Ze is net geen 60 geworden, veel te jong.

De uitvaart was heel indrukwekkend, waar we met de uitvaart van mijn vader met z'n 3en waren, was nu zowat het halve dorp uitgelopen om haar de laatste eer te bewijzen. Huh? Waar komen al die mensen ineens vandaan? Dat heeft echt een diepe indruk op me achtergelaten, die hele kerk zat stampvol en er stonden zelfs mensen buiten! Ze was blijkbaar erg geliefd.

Tja dit verhaal speelt bij mij toch mee in mijn gedachten, dat kan ik helaas niet uitschakelen. Misschien denk ik te ver vooruit en zie ik teveel beren op mijn pad, ik weet het niet. Goed, dit is dan zo'n 20 jaar geleden en de ontwikkelingen zijn natuurlijk wel doorgegaan, betere medicijnen, betere chemo's, betere inzichten en betere behandelingen, mede dankzij de experimentele chemo's van mijn moeder en alle anderen die hieraan meegewerkt hebben nauurlijk. En er is tegenwoordig meer mogelijk dan toen.

Zo ik er nu over denk zie ik dat traject helemaal niet zo zitten, als ik zag hoeveel gedoe en ellende ze met die stoma heeft gehad, zit ik daar niet op te wachten. De chemo's en eventuele bestralingen, dat gaat dan nog en dat ik kaal zal gaan worden daar is ook nog wel overheen te komen, schijnt in de mode te zijn tegenwoordig. Maar zo ik er nu over denk wil ik wel de 60 halen en het liefst nog vele jaren langer natuurlijk. Nog allerlei leuke dingen doen en nog vele mooie dingen van hout maken bij de dagbesteding en nog vele nachten slapen in mijn net bestelde nieuwe bed ;-)

Maar goed, het kan natuurlijk ook allemaal best wel meevallen natuurlijk. Dat is nou juist zo lastig, je weet het niet en ik weet ook niet wanneer die vervolgonderzoeken plaats gaan vinden, daar kan niemand nu iets over zeggen. Dus ja afwachten maar weer.

Ik ben wel heel erg blij met mijn beide begeleidsters, die proberen me er toch doorheen te slepen en me gerust te stellen, ze kunnen helaas niet al mijn zorgen wegnemen, maar dat ze er voor me zijn vind ik al heel mooi en doet me ook wel goed.