Afgelopen maandagavond kreeg ik het verlossende telefoontje van Clinic, een organisatie die samenwerkt met rechtenstudenten, advocaten en deskundigen op het gebied van eigendom en auteursrecht. Het werd door het Juridisch Loket geadviseerd om de zaak eens te laten beoordelen door Clinic.

Via hun website kun je je aanmelden door een formulier in te vullen en een document te uploaden. Helaas kun je maar 1 document uploaden, maar dat hoeft geen probleem te zijn, je krijgt later nog de mogelijkheid om alle documenten via email naar hen door te sturen. Men neemt contact met je op via een anoniem telefoonnummer, maar geven van tevoren in een email een tijd aan wanneer ze dat gaan doen. Voor deze ene keer moet je dan maar even dat anonieme gesprek beantwoorden. Na het telefoongesprek kun je dan alle documentatie betreffende je zaak doorsturen via email..

Als men alle stukken en documentatie binnen heeft, gaat men de zaak bekijken en beoordelen, dit doen studenten samen met advocaten en deskundigen en geven je na ongeveer 2 weken uitsluitsel of advies.

In mijn geval hebben ze uitvoerig naar mijn zaak gekeken en de claim van Visual Rights Group heel goed doorgelicht. VRG gebruikt nogal dreigende taal, woorden en termen die nergens op slaan, maar die voor een leek die totaal niks weet van juridisch jargon kan dit zeer dreigend en intimiderend overkomen. Het verhaal van VRG rammelt juridisch aan alle kanten en men twijfelt zelfs sterk of dit wel een legitiem bedrijf is.

Dit was ook echter mijn vermoeden, want ik heb ook niet bepaald stil gezeten en ben ook op onderzoek uit geweest en zeker de eerste 3 a 4 pagina's van Google laten al een duidelijk beeld zien dat dit zeker geen zuivere koffie is. Nu ik dit bevestigd kreeg van Clinic, deed me dat wel goed.

Hun adviews was dan ook heel stellig, NIET BETALEN en gewoon afwachten tot VRG weer iets stuurt in de vorm van een aanmaning of ander dreigement. Hun ervaring was dat je er vaak niets meer van hoort. Ze sturen duizenden van dit soort dreigementen rond en er zal altijd wel iemand bij zitten die klakkeloos betaalt en alles wat er binnenkomt is voor hun pure winst, want veel kosten hebben ze niet en er gaat waarschijnlijk geen euro naar de rechthebbende maker van de foto of afbeelding.

Dus gewoon NIET BETALEN aan Visual Rights Group, onder geen enkele voorwaarde, ook niet met de vermelding "Onder Protest" bij de omschrijving, gewoon helemaal NIET BETALEN!. Mocht je al een deel of gewoon betaald hebben, al dan niet onder protest, kan dat nog een hele strijd worden om dat geld weer terug te krijgen.

Bij Clinic zeiden ze wel, zodra VRG weer iets van zich laat horen, direct contact opnemen met Clinic, maar vooral NIET BETALEN!!!

Dus er viel werkelijk een enorme last van mijn schouders af na dat telefoontje van Clinic. Die nacht heb ik heel goed geslapen en het begon langzaam tot me door te dringen.

Het heeft daarom ook even een paar dagen geduurd voordat ik dit goede nieuws met jullie durfde te delen, dus bij deze. Natuurlijk blijf ik de boel scherp in de gaten houden en ik zal ook zeker geen foto's zomaar meer "pikken" van het internet, tenzij het echt heel duidelijk is dat ze rechtenvrij zijn en vrij geplaatst mogen worden. Wel zal ik zo nu en dan eigen foto's en plaatjes plaatsen, maar ik ben niet echt een fotograaf en plaatjes maken gaat me ook al niet al te best af, maar ik doe mijn best, meer kan ik niet doen.

Intussen ben ik wel weer flink bezig geweest om MultiSite verder te verbeteren, heb de layout hier en daar ietsje aangepast, een standaardafbeelding toegevoegd, wat fouten verholpen en het onderdeel van de nieuwsbrief geschrapt wegens te weinig of geen belangstelling. De sitemap en shoppingmap bijgewerkt en iets anders ingedeeld.

En verder wat programmacode geoptimaliseerd en herschreven, ofwel weer volop aan het ontwikkelen geslagen.

Daarnaast ook eindelijk maar eens begonnen aan het schrijven van mijn boek, een verhaal over mijn leven, maar niet zomaar een levensverhaal, maar een verhaal over mijn leven net de nodige grappen en grollen en veel humor, een lach en een traan en vooral ook een verhaal over een leven vol onbegrip, teleurstelling en frustraties die je onderweg tegenkomt in het leven met een auditieve en visuele beperking. Het is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn.

Hoewel ik nog maar pas 7 pagina's heb volgetypt voelt het al wel als een groot project. Ik was hier al eens eerder aan begonnen, maar om een 1 of andere reden kan ik die bestanden nergens meer vinden, dus dat wordt gewoon weer opnieuw beginnen.

Het begon al langere tijd steeds meer te kriebelen, maar het kwam er maar niet van. Ik kon geen geschikte tekstverwerker vinden die je goed in de donkere modus kon krijgen, want mijn ogen vinden het absoluut niet fijn om de hele tijd naar een witte achtergrond te moeten kijken, die vinden een donkere achtergrond met witte letters juist weer heel fijn. Apple Pages op de Mac wilde maar niet de donkere modus respecteren en ik kreeg dat document met geen mogelijkheid donker. Microsoft Word voor de Mac bleek een lokkertje te zijn voor een abonnementdienst, iets waar ik geen trek in had, wel was het document donker, maar daar heb je niks aan als je alleen maar in een alleen lezen modus kunt werken.

Uiteindelijk viel mijn oog op LibreOffice, de open source tegenhanger van Microsoft Office. Helaas moet je dat hele pakket installeren, ookal heb je alleen de tekstverwerker Writer nodig. Standaard heeft dat ding een lichte modus, maar met een paar instellingen is dat zo omgezet naar een fijne donkere achtergrond voor je document, precies wat ik zocht en nog gratis ook!

Nu alleen het boek nog uit mijn hoofd vormgeven en schrijven, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan, maar het hoeft ook niet in 1 dag af te zijn. Het zal zeker nog wel maanden duren voordat het op een echt boek begint te lijken. Maar alleen tekst is niet genoeg natuurlijk, er moeten ook afbeeldingen in komen en daar schuilt nou net het probleem. Dankzij een ex van mij, die ijskoud alle fotoalbums en losse foto's van mijn verleden heeft weggegooid heb ik geen enkele foto van mijn verleden meer. Ofwel mijn verleden is gewist. Ik heb nog 4 oude zwart wit foto's van mijn baby / kinderjaren, de rest is foetsie!

De foto's komen uit een tijdperk waarin er nog geen internet of cloudopslag was, zelfs niet op datadragers zoals CD / DVD / USB / diskettes en harde schijven. Alles stond op glanzend fotopapier en er is natuurlijk nergens een backup. Die bitch heeft gewoon alles weggegooid alsof het niets was.

Het plan was ooit om die foto's met een flatbed scanner in te scannen en digitaal te maken, ooit mee begonnen, vandaar die 4 foto's. Het zou een enorme klus worden en die scanner was nou ook niet bepaald een snelheidsmonster, dus het zou ook nog eens bijzonder tijdrovend zijn. Als ik toen misschien wat meer had doorgezet en wat beter m'n best had gedaan, had ik nu misschien meer foto's gehad, maar dat is natuurlijk weer achteraf praten en ookal waren ze dan wel digitaal, dan had er ook nog van alles mis kunnen gaan. Het is nu eenmaal zo, ik heb ze niet meer en dat is vreselijk jammer, maar helaas.