"Fijne vakantie" hoor ik mezelf iedere keer zeggen als de mensen om me heen aankondigen dat ze een aantal weken uit hun werkritme verdwijnen, of er gewoon een aantal weken niet zijn. Weken voor hun vertrek hoor ik al allerlei verhalen over dat ze er naar uitkijken en soms hoor ik wat ze dan allemaal gaan doen of waar ze heen gaan.

Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, ik gun iedereen zijn of haar vakantie voor de broodnodige rust en ontspanning. Een periode om weer even op te laden en tot zichzelf te komen. Een tijdje samen zijn met hun gezin of geliefden, of gewoon lekker thuis even helemaal niks moeten en lekker doen waar ze zelf zin in hebben. Ze werken er tenslotte ook hard voor en hebben hun welverdiende vakantie dan ook meer dan verdiend.

Maar het steekt me soms wel behoorlijk, zij wel en ik niet? Het is soms best wel jaloersmakend, al die verhalen en helemaal als ze terugkomen en vol trots vertellen hoe fijn ze het gehad hebben. Op sommige momenten kan ik het gewoon niet meer aanhoren, het voelt soms als een vernedering.

Terwijl anderen lekker vakantie aan het vieren zijn, zit ik hier gewoon thuis in m'n eentje, ga 3 dagen in de week de deur uit om naar de dagbesteding te gaan, waar ik dus ook weer al die vakantieverhalen aan moet horen. Ik probeer daar de dingen te doen die ik leuk vind, met m'n handen bezig, dingen maken. De andere 2 dagen ben ik thuis en krijg ik bezoek van mijn begeleidsters, maar die zijn er natuurlijk niet de hele dag. We doen boodschappen en behandelen de post en de mail en doen dingen in huis. De weekenden zijn lang en saai. Er zijn weekenden bij dat ie afgezien van de thuiszorg, niemand zie of spreek, Ik ben dan ook altijd blij dat het weer maandagmorgen is, want dan komt er weer leven in de brouwerij.

Ik woon alleen, familie heb ik al zo'n 20 jaar niet meer gezien sinds het overlijden van mijn moeder. Veel vrienden heb ik ook niet. Sinds mijn ogen achteruit gegaan zijn zijn er veel vertrokken uit mijn leven. 3 jaar geleden ben ik voor mijn vriendin naar Groningen verhuisd en bijna 2 jaar geleden is zij overleden en nu zit ik hier in mijn eentje.

Ik geef toe dat is ook deels mijn eigen schuld, ik maak niet zo snel contact met mensen, kom de deur bijna niet uit en dan kom je ook niemand tegen natuurlijk, ze staan nu eenmaal niet op de stoep voor de deur. Na 3 jaar is de stad nog steeds onbekend terrein voor me. Drukte vermijd ik liever dus dan zoek je het ook niet op. Voor de lol ga je ook niet een eindje wandelen, want er is niks aan alleen in je eentje en waar moet je heen in een onbekende stad als je het amper kunt zien?

Ook maak ik moeilijk contact omdat ik in het verleden te vaak ben teleurgesteld in mensen. Mensen waarvan ik dacht dat ze vrienden waren hebben me bestolen of dingen geleend die ze vervolgens niet meer terugbrachten of als ik het al wel terugkreeg, was het kapot of beschadigd. Eentje meende zelfs m'n hele huis te moeten overnemen, het leek soms wel alsof ie bij me woonde. Toen ie begon over een mancave bij mij op zolder, zodat we lekker konden gamen, was dat een grens die hij overschreed. Vervolgens haalde hij mijn hele netwerk overhoop omdat ie dacht dat het beter was hoe hij het had ingesteld. Ik zei tegen hem die mancave gaat niet door en je herstelt mijn netwerk weer zoals het was en je gaat lekker weer naar je eigen huis, dat gamen konden we ook online doen. Hij is de hele nacht bezig geweest om alles weer te herstellen en vertrok later die dag weer naar zijn eigen huis.

De vrouw waarvan ik hield en waar ik mee getrouwd was, was na 2 maanden en 10 dagen huwelijk vertrokken, mij weggelokt naar een plaats ver weg naar een niet bestaand adres en toen ik s'avonds laat weer thuiskwam was het huis leeg. We hadden 2 kinderen samen en ze was zwanger van de 3e. De scheiding was snel geregeld en ik kreeg een schamele bezoekregeling van een uurtje in de 3 maanden! Zo kun je toch nooit een band opbouwen met je kinderen? Een half jaar later verdronk mijn zoon Pascal in een vijver door onoplettendheid van hun allemaal. Hij was 1 jaar en 8 maanden en als kinderen gaan lopen moet je ze juist extra in de gaten houden en alles 3 dubbel checken of het echt veilig is. Mijn andere 2 dochters hebben sindsdien tot hun 18e in hetzelfde pleeggezin gezeten, tijdens corona is het contact verwaterd en zijn ze uit het pleeggezin gegaan en ik weet niet waar ze nu zijn. Van m'n ex heb ik sinds corona niks meer gehoord, ze heeft me geblokkeerd.

Later kreeg ik een relatie met een andere vrouw en omdat het financieel niet zo goed met mij ging, werd het me te heet onder de voeten omdat de deurwaarders op de stoep stonden en alles wat ik weer had opgebouwd mee wilden nemen. Ik heb snel alles overgebracht naar het huis van mijn vriendin, er bleef alleen een oude salontafel, een stoel en een oud bed achter en een oude computer uit het jaar 0 die het wonderwel nog deed. Toen de deurwaarder kwam, heeft die de salontafel van 5 euro opgeschreven en de oude computer. Er was dus niets te halen. Meteen alles weer terugzetten was op dat moment nog te riskant dus bleven de spullen daar staan.

Later kregen we ruzie, ze wilde me eruit gooien, nee ik ga niet zonder mijn spullen. Op de salontafel lag een zakje wiet wat ik betaald had en we doken er allebei op af, ik had zoiets van als ik er toch uit moet, dan wil ik dat zakje wel hebben. Ik was net iets sneller dan zij, ze knalde tegen de tafel en toen brak de glasplaat in duizend stukjes. Oke, nu is er toch al schade dacht ik, als ik mijn spullen niet mee mag nemen, dan zal zij er ook geen plezier aan beleven dacht ik, dus ik zette mijn voet op de printer, daarna de laptop en vervolgens wilde ik mijn account uit haar desktop computer verwijderen, maar dat probeerde ze tegen te houden. Oke, de computer open, geheugen modules eruit en met dat ze die uit mijn hand probeerde te pakken, brak ik ze in tweeen. Zo die is van de buitenwereld afgesloten dacht ik. Intussen was de politie er ook al, die kwamen op me af met pepperspray. Oke ik ga mee, rustig maar! Ik werd niet geboeid, dat hoefde ook niet, ik ging vrijwillig mee. Op het bureau vertelde ik mijn verhaal. Zij bleek wel bekend te zijn bij de politie, ze hadden al vaker incidenten met haar meegemaakt. Ze hebben me netjes teruggebracht naar mijn eigen huis.

2 dagen later stond er een agent voor de deur, ze had aangifte gedaan wegens huiselijk geweld. Men stelde me voor de keuze om mee te werken aan een therapie anders zou ze de aangifte doorzetten. Ik besloot om maar mee te werken en heb keurig die therapie gevolgd. Niet dat het nodig was, maar om verdere narigheid te voorkomen. Een jaar lang hoorde ik niets, totdat er ineens een bericht kwam dat ik m'n spullen op kon komen halen, maar mocht dat niet zelf doen. Via de GGZ waar ik intussen was gaan wonen, werd er een verhuisbedrijf ingeschakeld om de spullen op te gaan halen. Toen ze daar aankwamen, zei ze dat alles van haar was. Niet lang daarna was de vogel gevlogen, het huis leeg en mijn spullen en alle herinneringen en foto's weg, ijskoud weggegooid of naar de kringloop gebracht. Aangifte doen had geen zin volgens de politie. Nah daar sta je dan, de 2e keer dat ik alles kwijt ben.

Later hoorde ik dat ze naar Zeeland was vertrokken, ja lekker ver weg, mooi opgeruimd staat netjes.

Bij de GGZ kreeg ik langzaam steeds meer van mijn leven terug, wat oude meubeltjes en zo langzaam had ik weer wat spullen verzameld. Ik kreeg een relatie met mijn onderbuurvrouw en alles leek weer op de rails te komen. Uiteindelijk moest ik weer gaan verhuizen, wegens bezuinigingen en ik was te goed. Ik vond een huisje in Sneek, wat ik eindelijk naar mijn eigen wensen kon inrichten. Een jaar later heb ik mijn vriendin ook weggehaald uit die beklemmende woonvorm en had een huisje voor haar gevonden op 15 minuten lopen van mijn huis. Een plek in het centrom met uitzicht op de gracht. Ik wilde niet samenwonen en zij gelukkig ook niet. De relatie hield echter geen stand, ze was achterdochtig en jaloers. Ik moest alle contacten met vrouwen verbreken, dat ging me te ver. Ze had het steeds maar over vreemdgaan, terwijl ik helemaal niet het type ben om vreemd te gaan. Haar ex ging vreemd en dus denkt ze dat alle mannen zo zijn, pfffff

De druppel was voor mij een weekend in Amsterdam, ik zou vanuit Apeldoorn naar Amsterdam komen met Valys en zat bij een vriendin in de auto die ik op het Loo Erf had leren kennen. We hadden gezellig gekletst in de auto en voor we het wisten waren we in Amsterdam. Binnen wachtte mijn vriendin op me en het eerste wat ze vroeg was, bij wie zat je in de auto? Ik vertelde eerlijk bij wei ik in de auto zat. Haar vraag was meteen, wat hebben jullie gedaan? Ik: Ik heb haar een flinke beurt gegeven op de achterbank en ze vond het lekker" Natuurlijk hebben we dat niet gedaan, maar ik was dat jaloerse gedoe zo ontzettend zat en het was eruit voordat ik het wist. Het weekend was dus verpest. Een week later was de relatie over en dat was echt een opluchting.

Later kreeg ik een relatie met Bianca en dat was echt dag en nacht verschil. Bianca was nooit jaloers en was daarin ook heel nuchter, ze zei als iemand vreemd wil gaan, doet ie dat toch wel. Maar waarom zou ik? Continue op eieren te moeten lopen en dingen voor elkaar verzwijgen? Geeft alleen maar stress en gedoe en vroeg of laat komt het toch uit en dan zijn de rapen gaar.

Maar goed, om weer even terug te komen op mijn verhaal waarmee ik begonnen was. Door onder andere dit soort ervaringen ben ik zeer terughoudens in wie ik wel of niet toelaat in mijn leven, met wie ik wel of geen vriendschap aanga. Dat is lastig, want zo wordt de eenzaamheid vergroot. Ik wil dolgraag weer een nieuwe relatie, maar door dit wordt dat wel een lastig verhaal. Ik krijg dagelijks vrouwen over de vloer, menig man zou jaloers zijn denk ik. En soms denk ik weleens ow die is wel leuk, maar dan blijken ze al iemand te hebben of al getrouwd te zijn of ze zijn nog erg jong of te oud. Bovendien hebben ze vaak een professionele werkrelatie.

Zelf alleen op vakantie gaan in mijn eentje lijkt me helemaal niks, alleen in een vreemde omgeving, geen hulp of begeleiding bij lastige dingen. Niemand om eens lekker tegenaan te kletsen of om mee te ouwehoeren. Met z'n tweetjes is het toch een stuk leuker en gezelliger.

De laatste keer dat ik echt relaxed met vakantie ben geweest was 3 jaar geleden met Bianca naar Center Parcs in Dalen (Drenthe), dat echt genieten en samen de uitdaging aangaan als 2 blinden. Daarna nog wel 2 keer een midweek weggeweest met een kleine groep, dat was ook fijn, maar is toch net weer anders dan dat je met je eigen vriendin bent. Begin September staat er weer een midweek gepland en daar kijk ik ook naar uit, even wat anders dan alleen maar thuiszitten en naar de dagbesteding gaan. Maar ik zou wel vaker dan 1 keer per jaar er even tussenuit willen gaan, maar niet in mijn eentje.

En het hoeft echt geen verre vliegvakantie te zijn.